#به_قلم_خودم
تکانه‌های دوران بلوغ دیوارهای خانه‌ی ما را لرزانده است.
اتاق دخترک این روز‌ها غار تنهایی‌ اوست.
هر از چند گاهی بیرون می‌آید، غلیان احساسات را تحویل‌مان می‌دهد و باز می‌گردد.
فریاد‌ها، خشم و تشویش درونی به بیرون هم انتقال یافته.
کفِ اتاقی که پر از وسیله است و جایی برای سوزن انداختن نیست.
حمام نرفتن‌های چند روزه و موهایی گره در گره که رنگ شانه به خودش ندیده.
به جای آن در تکاپوی ست لباس چنین و چنان است.
تضادهای درونی من را به تماشا نشانده و پرتاب می‌کند به همین چندسال پیش که مامان را حرص می‌دادم و او داد می‌کشید:«بهاااار اتاقت، بهار لباسات و چندین چیز دیگر».
لبخند گوشه‌ی لبم جا خوش کرده چون همان‌ها دوباره تکرار شده‌ اما این‌بار من مادر هستم. این چرخه همین‌طور ادامه دارد.
دخترکم می‌خواهد اثبات کند، من یک نوجوانم مرا اینگونه بپذیرید.
الان حس باغبانی را دارم که خارهای بوته‌ی گلش را تحمل می‌کند.
منتظر است برای غنچه دادن و شکوفا شدنش.
پ.ن:طعم نوجوانی مثل پرتقال ترش و خوشمزه‌ست.

انگشتر نقره‌ای که تحفه‌ی همسر از نجف بود را بردم چند شماره تنگش کردند، البته با ریزاندن(اصطلاحی که دخترکم بعد از دیدنش گفت) تعدادی از نگین‌هایش از نما افتاد. به قول آقای تعمیر کننده همین که از آنجا آمده ارزشمند است.
از همان روز تا الان داستان‌هایی با هم داریم. روز اول خیلی آرام و نجیب سر جایش نشسته بود. روز دیگر با لق‌لق و چرخشش دور انگشتم فکر کردم که با هم قهر کردند. همراه با تجربه‌ی دو احساس هم زمان تردید و شادمانی از اینکه بالاخره رژیم‌ جواب داد و لاغر شده‌ام.
بعضی روزها که دلش تنگ است، خودش را جمع می‌کند. با فشار زیاد انگشت را در آغوش می‌گیرد و خط قرمزی می‌اندازد روی انگشتم. حتی امکان بیرون آوردنش وجود ندارد.

کدامشان مقصرهستند انگشت یا انگشتر؟! در حالی که انگشت همان انگشت و انگشتر هم همان است. شاید اشیا هم مثل ما احساس دارند؟

درِ تاکسی زرد که باز شد، از درصدایی مانند ناله‌ی گربه آمد. وقتی هم به راه افتاد انگار سوار تانک نفربر شده‌ای از بس کهنه و قدیمی بود. از همه‌جایش صدا بلند بود، راننده‌ای با سبیل‌های کلفت پشتِ فرمان نشسته بود. نرسیده به میدان گفتم:(مسیرتون سمت سعدی هم هست).
راننده همین‌قدر صمیمی گفت:(آبجی این خانوممه هرجا خواستی بگو پیاده‌‌ات می‌کنیم).
زنِ مسافرِ صندلی جلو لب به سخن باز کرد: ( بله که خانومتم، پشتیبانتم، همراه اولتم، زندگیتم).
همینطور قربان صدقه‌ی خودش و راننده می‌رفت، با زبانی نرم عشق و امید به قلب همسرش پمپاژ می‌کرد. توی دلم ریز‌ریز می‌خندیدم، خستگی‌ها پر کشید و با انرژی بیشتری قدم برداشتم.
چقدر حالشان خوب بود، توی این تاکسی کهنه.

زمانی که ابراهیم خلیل دستانش را به سوی آسمان بلند کرد و از خدا امنیت را برای شهر مکه و دوری از پرستش بت‌ها را برای فرزندانش خواست. شاید می‌دانست آخرین فرستاده از نسل او، در این سرزمین جهان را متحول خواهد کرد.
جهان خزان زده از جهل با یک گل بهار شد. گلی که به دامان آمنه نشست، تمام عالم را با عِطرِ ماندگارش سرمست کرد.
حواسِ همه پرت از بیگانه و متمرکزِ زیباییِ جمال و وقار این دردانه بود، نه همه‌ی آن‌ها.
صبوری کرد و رنج و سختی‌ها او را از پای نینداخت. لبخندِ زیبایش هدیه‌ای بود برای کسانی که او را آزردند.
می‌خواست همه گردِ کلمه‌ی توحید جمع باشند. دلش برای همه می‌تپید، برای عاقبت‌شان.
گاهی آنقدر خسته می‌شد، که خدا از او می‌خواست تا به خودش رحم کند. مبادی آداب اسلام بود و از همه دعوت می‌کرد تا دستورات اسلامی را رعایت کنند.
توصیه‌ هایی داشت برای حفظ وحدت و انسجام مسلمانها از جمله: عیادت کردن از بیماران، شرکت در تشییع جنازه، دستگیری از مستمندان، هدیه دادن، سلام کردن به مردم، قرض الحسنه، صله رحم و خدمت به مردم و چندین چیز دیگر. “چون تیغِ تیز اختلاف ریشه‌ی دین را می‌زند.” دینِ بر پایه‌ی محبت را اینگونه بنا نهاد. او پیام آورِ دینی پویا بود، برای همه‌ی عصر‌ها.
محمد مثل گل بود و ما هنوز محو تماشای زیبایی آن گلستان هستیم.

#به_قلم_خودم
#عکس_تولیدی
درُشت‌ترینش را از بین جعبه انتخاب می‌کنم. دستی بر سر و رویش می‌کشم و می‌اندازمش توی کیسه.
سرش را که با چاقو می‌بُرم، خونش می‌پاشد به این طرف و آنطرف.
“خون انار گردنِ پاییز است".
با پشت چاقو می‌کوبم روی آن کاسه از دانه‌هایش پُر می‌شود.دانه‌های آبدارش طعمِ ترشی دارند.
چند پر گلپر را توی دستانم می‌سابم و می‌پاشم به جانِ دانه‌ها. حالا نوبت نمک است و چند پر نعنا هم آن گوشه.
طعم بهشت می‌گیرد، این میوه‌ی بهشتی.