باید شبیه تو شد. امروز خیلی‌ها سعی کردند تا شبیه تو شوند. جان به کف ایستادند برای امر به معروفی که حفظ جان انسانهاست. دل کَندن از دوست‌داشتنی‌ها برای‌شان سخت‌ است.
احساس‌شان پنهان مانده پشت ماسک‌ها و تنها چشم‌هایشان با ما حرف می‌زند. این‌ روزها چشم‌ها کارشان زیاد شده علاوه بر نگاه می‌خندند، گریه می‌کنند، امید می‌دهند.
ولادتتان دلشاد‌مان می‌کند، چون لطف خدا بود که ارباب ما شدید و به قول سردار"ما ملت امام حسین علیه‌السلام"شدیم. دعا کنید شبیه شما شویم.
التماس دعا

زمانی که ابراهیم خلیل دستانش را به سوی آسمان بلند کرد و از خدا امنیت را برای شهر مکه و دوری از پرستش بت‌ها را برای فرزندانش خواست. شاید می‌دانست آخرین فرستاده از نسل او، در این سرزمین جهان را متحول خواهد کرد.
جهان خزان زده از جهل با یک گل بهار شد. گلی که به دامان آمنه نشست، تمام عالم را با عِطرِ ماندگارش سرمست کرد.
حواسِ همه پرت از بیگانه و متمرکزِ زیباییِ جمال و وقار این دردانه بود، نه همه‌ی آن‌ها.
صبوری کرد و رنج و سختی‌ها او را از پای نینداخت. لبخندِ زیبایش هدیه‌ای بود برای کسانی که او را آزردند.
می‌خواست همه گردِ کلمه‌ی توحید جمع باشند. دلش برای همه می‌تپید، برای عاقبت‌شان.
گاهی آنقدر خسته می‌شد، که خدا از او می‌خواست تا به خودش رحم کند. مبادی آداب اسلام بود و از همه دعوت می‌کرد تا دستورات اسلامی را رعایت کنند.
توصیه‌ هایی داشت برای حفظ وحدت و انسجام مسلمانها از جمله: عیادت کردن از بیماران، شرکت در تشییع جنازه، دستگیری از مستمندان، هدیه دادن، سلام کردن به مردم، قرض الحسنه، صله رحم و خدمت به مردم و چندین چیز دیگر. “چون تیغِ تیز اختلاف ریشه‌ی دین را می‌زند.” دینِ بر پایه‌ی محبت را اینگونه بنا نهاد. او پیام آورِ دینی پویا بود، برای همه‌ی عصر‌ها.
محمد مثل گل بود و ما هنوز محو تماشای زیبایی آن گلستان هستیم.

#شعر #امام_حسن #مدح_امام_حسن
#عکس_تولیدی

خانه وحی که عطر گل مریم دارد
جلوه های علوی جذبه خاتم دارد
خانه وحی اگرچه درِ عالم دارد
کلبه ای هست که یک قبله نما کم دارد

سفره هر سحرش بال ملک میخواهد
سفره حضرت زهراست نمک میخواهد

جلوه ای کرد خدا باز در این خانه و بعد
باز شد پنجره با دست کریمانه و بعد
خانه پر شد ز گل و لاله و پروانه و بعد
چشم ها مات شد از خنده دردانه و بعد

گوئیا روح علی باز به تن آمده است
باز اسفند بریزید حسن آمده است

چشم وا کردی و دل رفت ز دل هایی که
در تماشای تو بودند تماشایی که
همه مجنون شده از دیدن لیلایی که
برده دل از علی و حضرت زهرایی که

با نگاهش به همه عرض و سما عیدی داد
نه فقط مادر سادات خدا عیدی داد

یکی از کوچه نشینان تو دنیا شده است
یکی از کاسه به دستان تو موسی شده است
آنکه از جام تو نوشیده مسیحا شده است
آنکه روی تو ندیده است زلیخا شده است

یوسفان گرم تماشای شما مست شدند
کوچه ها وقت عبورت همه بن بست شدند

آنکه سودا زده ات نیست که آدم نشود
آنکه سر باخته ات نیست که محرم نشود
نشود آنکه اسیر تو مکرم نشود
نشود هرکه گدایت به جهنم… نشود

که خدا بیرق خود را لب بامت زده است
هرچه در ملک خودش بود به نامت زده است

شاعر:
#حسن_لطفی

آدمی چهار مرحله را طی می کند تا انسان می شود:

1️⃣ در مرحله نخست، انسان خاک بوده است،
2️⃣ سپس این خاک در پای بوته یا درختی ریخته می شود و جزء آن گیاه و درخت می گردد.
3️⃣ این درخت و گیاه طعمه حیوانی می گردد و جزء بدن آن حیوان محسوب می شود.
4️⃣ انسان از گوشت این حیوان تغذیه می کند و آن گوشت تبدیل به بدن انسان می گردد.

? این چهار مرحله را به صورت دیگر نیز می توان بیان کرد که:

انسان روزی خاک بوده است (مرحله اوّل)،
طبیعتاً خاک قابل تغذیه انسان نیست، باید تبدیل به گیاه یا حیوانی گردد (مرحله دوم)،
در مرحله سوم، گیاه یا حیوان به نطفه انسان تبدیل می شود؛ نطفه در مراحل ابتدایی جنین، رشد نباتی دارد؛ زیرا حسّ و حرکت ندارد، بلکه فقط رشد می کند.
پس از چهار ماهگی که دارای حسّ و حرکت می شود، مرحله چهارم آغاز می گردد و تا قبل از تعلّق روح انسانی این مرحله، ادامه می یابد.

شاعر معروف نیز این چهار مرحله را در چهار مصرع خلاصه کرده، می گوید:

? از «جمادی» مردم و «نامی» شدم
? وز «نما» مردم ز «حیوان» سر زدم

? مردم از حیوانی و «آدم» شدم
? از چه ترسم کی ز مردن کم شدم

این چهار مرحله عجایب فراوانی دارد که مرحله جنین از عجیب ترین آن ها است.

? مکارم شیرازی، ناصر؛ مثالهای زیبای قرآن، ج 1، ص: 306