بسم رب الحسین
برای مرد میدان
دلنوشته‌ی دخترم
#به_قلم_خودم

در میدان ایستاده، نگاهش به گرگها و حریصان خاک وطن است. صلابت او دل آنها که با چشم طمع می نگرند می‌لرزاند دلشان را، وجودشان را ،بنیان شان را. نخست به مردم.کودکان در دل اقتدارش را تحسین میکنند لبخندش مصداق آیه الا بذکرالله تطمئن القلوب برای مردم کشورش است. مردم دوستش دارند مردم را دوست دارد به عشقشان شبانه روز در جبهه نبرد می‌کند. آخرین بار چهارشنبه نگاه خانواده بدرقه اش کرد به مقصد بغداد. به خیال دشمن با کشتن سردار می‌تواند شکست میهن ما را ببیند خوش خیال ها نمی دانند تازه تکثیر شده تکثیر در تمام کسانی که روز جمعه سیزدهم دی ماه حوالی 1:20 احساس یتیمی کردند و بغضی ایجاد شد که تا دنیا هست با آنها زندگی می‌کند بزرگ میشود و میشکند ودوباره رشد میکند قلبشان زخم روی زخم شده همواره منتظر انتقام سخت هستند.گاهی با خود فکر میکنم دشمنان مگر جز دو سه تا شخصیت کارتونی قهرمانی دارند که داغ شان را بر دل آنها بگذاریم. شاید شما هم فکر کرده باشید به این موضوع ساده بگویم از ترسویی و بی ارزشی دشمن همین بس که دلش را نداشت رو در رو با او مبارزه کند
حاج قاسم خوش به حالت که مثل علمدار دستانت و مثل ارباب سرت و مثل مادر سادات شبانه دفن شدی.
این روزها که نزدیک سالگرد سردار است. یعنی365 روز است که حاج قاسم را نداریم. 365 روز است روز خوش ندیدیم.
بگذریم،داشتم میگفتم:این روز ها تنها جمله ای که کمی روی داغ دلمان مرهم شده این جمله است: رفته سردار نفس تازه کند برگردد
ان شاءالله…

هیچ کس حق ندارد، هیچ ‌کس حتی شوهرش.
که به زنی بگوید: تو نسبت به فرزندت ظالمی خدا دیگر بچه‌ای به تو نمی‌دهد، مادری کردن لیاقت می‌خواهد.
تعریف ظلم و لیاقت داشتن از نگاه شما چیست؟
تربیت گاهی نیش دارد و گاهی نوش.
بعض فروخورده‌ی زنی که چندین بار در تجربه‌ی مادری مجدد شکست خورده را سنگین‌تر نکنید.
خودش از درون می‌سوزد نیازی به شعله افکندن شما ندارد.
اگر چه به روی خودش نمی‌آورد.
بدانید دل مانند سدی است که اگر بشکند یک شهر را با خودش به زیر آب می‌برد.

وقتی وی پنهانی میرود سراغ چمدان و داخلش را وارسی می‌کند. همه چیز را میریزد به هم مثل اوضاع این روزهایمان، تو باید مرتبش کنی.
زیپ چمدان را کشیدم پارچه‌ها به هم پیچیده بود.
این بقچه‌‌ی گلدوزی شده به دستان مادر، رنگ سفید پاشید به تاریکی آسمانِ ابریِ اتاق.
چه هنرهایی هست که نیاموختم مثل همین یکی.
پارچه‌ها تک‌تک تا شدند و رفتند در پستوی خانه. کی دوباره باز خواهند شد؟
شاید زود، شاید دیر…

من یک مادر هستم.
گاهی از عصبانیت به انفجار می‌رسم و گدازه‌های خشم دامن دور و برم را می‌گیرد.
گاهی شادم
گاهی…
گاهی…
من یک انسانم
با
خشم
عشق
حرص
مهربانی
من یک مادر هستم.
چشمانم را می‌بندم و دوباره باز می‌کنم
و اتفاقی نو آغاز می‌شود.