ما امسال عید نداریم.
دخترکم همین جمله را که از پدرش شنید اخم‌هایش را تا زیر چانه پایین کشید.
روانه‌ی اتاقش شد در حالی که زیر لب غرولند می‌کرد.
کار به اینجا هم ختم نشد، هر از گاهی بلند می‌گفت:"من حتما لباس عید میخوام".
طفلکی حق هم دارد، اگر امسال هم لباس نو نگیرد دوسالی می‌شود که با همان قبلی‌ها کنار آمده.
به خاطرات خودم که نگاه می‌کنم، رنگی از آن را در حال و هوای عیدانه‌ی دخترم نمی‌بینم. خاطرات من خودشان را در آغوشم جا گذاشتند.
اما فکر نکنم دخترم بخواهد چنین اتفاقی برای او هم بیفتد.
ما امسال عید نداریم، پدر بزرگت تازه چند روزیست مرحوم شده، دیگ اینکه هوای دیگران را داشته باش تا دلشان با دیدن لباسهای نو نسوزد.
مادر جان بیا خیالت را راحت کنم. تا زمانی که اماممان نیاید عید نداریم و فقط فصل‌ها تغییر میکنند، زمستان می‌رود و بهار خواهد آمد.

چند روزی است، زبان برخی از ما مایل شده به بیان عبارتی از سوی یک نفر که ناخواسته و طوطی‌وار تکرار می‌کنیم، حتی در رسانه‌هایمان.
چطوری جون دل، سر کیفی عزیز و چند جمله‌ی دیگر.
بانو ما یادمان رفته خودت به ما آموختی، قربان صدقه رفتن‌ها را. همان وقتی که قد و قامت پسرانت را می‌نگریستی و می‌گفتی: قرة عيني و ثمرة فوأدي.
خدای فاطمه؛
مهربانی را از دل بر زبان‌هایمان هم جاری کن، تا نرمتر سخن بگوییم.

به دستان مادر نگاه کنیم.
دست‌ها قصه‌ها به دنبال دارند،
زخم‌ها، چین و چروک‌ها و … .
هر کدام داستانی نا گفته‌اند، در پی رنجی.
حتی آن حنای سرخی را که مادر می‌کشید روی دستانش تا شب‌ها راحتتر بخوابد، از سوزش ناخود‌آگاه پوست دستانش.
ناخن‌هایی که رنگ و رویی ندارند، به دنبال آن همه کاری که از دستانت کشیده‌ای.
این‌ها حکایت دستان مادرهاست، مادرهای این سرزمین.
نوازش‌های مادرانه با همین دستان زبرشان شیرین‌ترین نوازش است.
#به_قلم_خودم

اگر به تو اجازه می‌دادند یک روز هر سفری که خواستی بروی کجا می‌رفتی؟
ناگاه چشمم خورد به آخرین پیام‌های دخترکم در کشف و شناخت دوست و هم‌مدرسه‌ای مجازی‌اش در شبکه‌‌ی شاد.
دوستش نوشته بود، کربلا
من که زیاد رفتم تو چی؟
….
جوابی نداشت بدهد، در پس این پاسخ.
زیاد رفتن‌های دوستش، اشتیاق و نرفتن‌های او را بلعید.
سکوت ممتد، سکوت پی‌در پی.
برای دخترک سیزده ساله‌ام سخت بود و برای من سخت‌تر.

بعد از تمام شدن امتحان پیام تشکری برای استاد نوشتم.
پاسخ اینگونه بود، دعا کنید در مسیر حق قدم برداریم.
در مسیر حق بودن با در مسیر حق قدم برداشتن خیلی تفاوت دارد.
اینکه در مسیر باشی جایگاه خوبی است و امید داری بالاخره کج و گمراه نیستی، اما قدم برداشتن تو را جلو می‌اندازد. احساس موثر بودن در رسیدن به حق داری، رسیدن به خودش. همان‌جایی که از روز اول قرار بود به آن‌جا برسی درست توی بغل خدا.
من قدم برداشتن در مسیر را طلب می‌کنم. خودت سرعت گام برداشتنم را زیاد کن.
ای تمام انگیزه‌ی این روزهای سخت و تکراری.