به دستان مادر نگاه کنیم.
دست‌ها قصه‌ها به دنبال دارند،
زخم‌ها، چین و چروک‌ها و … .
هر کدام داستانی نا گفته‌اند، در پی رنجی.
حتی آن حنای سرخی را که مادر می‌کشید روی دستانش تا شب‌ها راحتتر بخوابد، از سوزش ناخود‌آگاه پوست دستانش.
ناخن‌هایی که رنگ و رویی ندارند، به دنبال آن همه کاری که از دستانت کشیده‌ای.
این‌ها حکایت دستان مادرهاست، مادرهای این سرزمین.
نوازش‌های مادرانه با همین دستان زبرشان شیرین‌ترین نوازش است.
#به_قلم_خودم

«آدم سنگ بشه ولی مادر نشه!»
هر تپش قلبت با خوشی‌های ما آرام می‌گیرد و با غم ما تندتر می‌زند. «همه‌چیز خوب است خیالت راحت» گفتگوی تکراری من پشتِ تلفن در تماس با تویی که حساسی و حواست به همه چیزمان هست، برعکس ما که حواسمان به همه چیز هست جز تو. این را الان بیشتر درک می‌کنم.
من هم مادر هستم.
چه خوب که سنگ نیستی ومادرمے، روزت مبارک مادر.

? ?

لحظۀ آمدنت رسیده بود
امّا زنی نبود تا مادر را در وقت به دنیا آمدنت یاری کند.
نه این که نباشد، بود؛ امّا مگر زنان زمینی
شایستۀ به دنیا آوردنِ بهشتی‌ترین زن عالم هستند؟
فاطمه علیها السلام معنای پاکی است.
«طهارت» از فاطمه علیها السلام جان گرفته.
فاطمه علیها السلام نور است.
«روشنایی» وجودش را مدیون فاطمه علیها السلام است.

خدایا!
شکرت که وقتی خدیجه علیها السلام از زنان مکّی کمک خواست
کسی حاضر به امداد او نشد
که اگر دست زنان زمینی
در لحظۀ تولّد به فاطمه علیها السلام می‌خورد
فریاد «طهارت» به آسمان می‌رفت
و قامت «نور» می‌شکست.
کسی نیامد
تا دل‌هایی که از همراهی خدیجه علیها السلام با محمّد صلی الله علیه و آله و سلّم
آتش گرفته بودند، خنک شوند.
کسی نیامد تا با تنها گذاشتن خدیجه علیها السلام
انتقام ازدواج او با محمّد صلی الله علیه و آله و سلّم
یتیم ابوطالب را بگیرند
امّا من خدا را شکر می‌کنم
که آنها از مادرت این گونه انتقام گرفتند
تا ‌بر لحظۀ آمدنت
هیچ گَردی از زمینیان ننشیند
و بهشتی‌ترین لحظۀ زمین رقم بخورد.

لحظۀ آمدنت رسیده و مادر، تنهاست
و غم، راه خویش را به دل خدیجه علیها السلام باز کرده.
ناگاه زنانی در قامت زنان بنی‌هاشم
گندمگون و بلندبالا
قدم در خانۀ خدیجه علیها السلام نهادند.
غم جای خود را به ترس داده بود
که یکی از آن‌ جماعت زبان گشود و گفت:
«ای خدیجه!
غم به دلت راه مده.
ما از سوی خدا به نزد تو آمده‌ایم.
من ساره‌ام، همسر ابراهیمِ بت‌شکن
آن دیگری رفیق تو در بهشت است، آسیه، همسر فرعون
و او مریم است
و دیگری هم کلثُم خواهر موسی است».

کاش می‌دانستم این چهار زن چه کرده‌اند
که افتخار دیدار تو را یافته‌اند
آن هم در اوّلین لحظۀ ورودت به این عالم.
امّا این را می‌دانم که زنی چون آسیه
اگر نه یک موسی که هزار موسی را از مرگ نجات می‌داد
و هزار بار زنده می‌شد
و هر بار زیر شکنجۀ فرعون
هزار بار جان می‌‌داد
باز هم قیمت آن همه لطف و این همه زجر
به پای دیدار تو
در اوّلین لحظۀ ورودت به این عالم نمی‌رسید، یا زهرا!

? مجموعۀ ریحانۀ خدا، کتاب اوّل، “منبع نور بهشت، خندۀ تو فاطمه"، ص35

#بهانه_بودن
#مادر
#محسن_عباسی_ولدی