به دستان مادر نگاه کنیم.
دست‌ها قصه‌ها به دنبال دارند،
زخم‌ها، چین و چروک‌ها و … .
هر کدام داستانی نا گفته‌اند، در پی رنجی.
حتی آن حنای سرخی را که مادر می‌کشید روی دستانش تا شب‌ها راحتتر بخوابد، از سوزش ناخود‌آگاه پوست دستانش.
ناخن‌هایی که رنگ و رویی ندارند، به دنبال آن همه کاری که از دستانت کشیده‌ای.
این‌ها حکایت دستان مادرهاست، مادرهای این سرزمین.
نوازش‌های مادرانه با همین دستان زبرشان شیرین‌ترین نوازش است.
#به_قلم_خودم