به دستان مادر نگاه کنیم.
دست‌ها قصه‌ها به دنبال دارند،
زخم‌ها، چین و چروک‌ها و … .
هر کدام داستانی نا گفته‌اند، در پی رنجی.
حتی آن حنای سرخی را که مادر می‌کشید روی دستانش تا شب‌ها راحتتر بخوابد، از سوزش ناخود‌آگاه پوست دستانش.
ناخن‌هایی که رنگ و رویی ندارند، به دنبال آن همه کاری که از دستانت کشیده‌ای.
این‌ها حکایت دستان مادرهاست، مادرهای این سرزمین.
نوازش‌های مادرانه با همین دستان زبرشان شیرین‌ترین نوازش است.
#به_قلم_خودم

اگر به تو اجازه می‌دادند یک روز هر سفری که خواستی بروی کجا می‌رفتی؟
ناگاه چشمم خورد به آخرین پیام‌های دخترکم در کشف و شناخت دوست و هم‌مدرسه‌ای مجازی‌اش در شبکه‌‌ی شاد.
دوستش نوشته بود، کربلا
من که زیاد رفتم تو چی؟
….
جوابی نداشت بدهد، در پس این پاسخ.
زیاد رفتن‌های دوستش، اشتیاق و نرفتن‌های او را بلعید.
سکوت ممتد، سکوت پی‌در پی.
برای دخترک سیزده ساله‌ام سخت بود و برای من سخت‌تر.

بعد از تمام شدن امتحان پیام تشکری برای استاد نوشتم.
پاسخ اینگونه بود، دعا کنید در مسیر حق قدم برداریم.
در مسیر حق بودن با در مسیر حق قدم برداشتن خیلی تفاوت دارد.
اینکه در مسیر باشی جایگاه خوبی است و امید داری بالاخره کج و گمراه نیستی، اما قدم برداشتن تو را جلو می‌اندازد. احساس موثر بودن در رسیدن به حق داری، رسیدن به خودش. همان‌جایی که از روز اول قرار بود به آن‌جا برسی درست توی بغل خدا.
من قدم برداشتن در مسیر را طلب می‌کنم. خودت سرعت گام برداشتنم را زیاد کن.
ای تمام انگیزه‌ی این روزهای سخت و تکراری.

هیچ کس حق ندارد، هیچ ‌کس حتی شوهرش.
که به زنی بگوید: تو نسبت به فرزندت ظالمی خدا دیگر بچه‌ای به تو نمی‌دهد، مادری کردن لیاقت می‌خواهد.
تعریف ظلم و لیاقت داشتن از نگاه شما چیست؟
تربیت گاهی نیش دارد و گاهی نوش.
بعض فروخورده‌ی زنی که چندین بار در تجربه‌ی مادری مجدد شکست خورده را سنگین‌تر نکنید.
خودش از درون می‌سوزد نیازی به شعله افکندن شما ندارد.
اگر چه به روی خودش نمی‌آورد.
بدانید دل مانند سدی است که اگر بشکند یک شهر را با خودش به زیر آب می‌برد.

وقتی وی پنهانی میرود سراغ چمدان و داخلش را وارسی می‌کند. همه چیز را میریزد به هم مثل اوضاع این روزهایمان، تو باید مرتبش کنی.
زیپ چمدان را کشیدم پارچه‌ها به هم پیچیده بود.
این بقچه‌‌ی گلدوزی شده به دستان مادر، رنگ سفید پاشید به تاریکی آسمانِ ابریِ اتاق.
چه هنرهایی هست که نیاموختم مثل همین یکی.
پارچه‌ها تک‌تک تا شدند و رفتند در پستوی خانه. کی دوباره باز خواهند شد؟
شاید زود، شاید دیر…