《بِ این میگن پوکری حالتی مثل اینک هیچی نمیفهمی یا همه چی برات خنثی هست…. (درک نکردن)》.
مهدیه دختر نوجوان پایه یازدهمی این‌ها را تایپ کرد. اولش فکر کردم اشتباه تایپی است و پکر و ناراحت شده است، اما در ادامه فهمیدم نوعی حس است حسی عجیب.
من هنوز در بهت این احساس عجیب خنثی در یک دختر نوجوان به صفحه‌ی گوشی خیره مانده بودم.
او منتظر راهکار بود اما حالا باید یکی خودم را جمع و جور میکرد، پاسخ دادن بماند.
به راستی اصطلاحات عجیب گفت‌وگوی نوجوانان خودش یک فرهنگ لغات می‌خواهد.
باید بگوئیم آقای حدادعادل در فرهنگستان لغتی معادل برای پوکر بیابد.
✍ ?#به_قلم_خودم

#به_قلم_خودم
صورت پنجره‌ی دل است، مثل چشم‌ها.
ماسک، انگار پرده‌ای آویخته بر این پنجره است.
دیروز در اولین جلسهٔ اولیا و مربیان مدرسه با شنیدن سخنان گوهربار مدیر مدرسه، ابتدا قلبم فشرده شد بعد صورتم اندوهگین؛ اما از پشت ماسک نمایان نبود.
آن روز که خانم پاشاپور پستی در رابطه با مدارس شاهد گذاشت خواندم؛ عمیق هم خواندم. دردی که دچارش هستم دیروز مضاعف شد.
خانم مدیر گفتند: «در این مدرسه اول حجاب ملاک من برای پذیرش بچه‌های شما بوده، بعد نماز.»
انگار گرا می‌داد خواستی از این سهمیه استفاده کنی، یک قواره پارچه بینداز روی دوش خودت و دخترت؛ بقیهٔ چیزها حل می‌شود. اولویت بندی‌اش بیشتر بر غمم افزود.
دلم می‌خواست بروم و بلندگو را از دستش بگیرم؛ بگویم: «هر چیزی مقدم بر نماز شود اساس ندارد خواهر! نماز است که انسان را دور می‌کند از بدی‌ها. البته اگر باور داری.»
نامگذاری یک مکان به نام شهید تقدس نمی‌آورد. این راه شهید و عمل اوست که مقدس است‌.
✍ ?#بهار_سمنان

#به_قلم_خودم
دست پخت مامانم حرف نداره.
بیانی از سر تعصب و عشق فرزند به مادرش که او را از واقع بینی خارج می‌کند.
باید دید این کلمات را بعد از پختن غذایی که مورد پسندش نیست هم از زبانش می‌شنوم؟! درست زمانی که بوی سوختگی تا هفت کوچه آنطرف‌تر هم رفته یا مثلا از بی‌مزگی به غذای مریض می‌ماند.
این جاست که انگار دستپخت مامان پر از حرف ناگفته است و رنگ رخساره‌ی فرزند خبر می‌دهد از سر درون.
درجه یک بودن برای همیشه امکان پذیر نیست مادر جان. قولی که خودم در این مواقع تحویلت می‌‌دهم را تکرار کن دخترم همیشه شعبان یکبار هم رمضان.

#به_قلم_خودم
توی خانه‌ی اکثر ما پدرانی هستند که یک نفر بهشان گفته بوده که فلان و بهمان چیز را بخر نخریدند و حالا ضرر کردند.
انگاری اگر یک خانه، یک ماشین، یک ویلا و حقوق ماهیانه‌ای مکفی به راه باشد و سلامت باشیم دیگر هیچ چیزی از خدا نمی‌خواهیم،
اما ما در اوج خسارت و ضرر هستیم اگر اینگونه فکر کنیم.
اصلا انسان همیشه در خسران است.
چرا دلمان برای فرصت‌های از دست رفته و پیش‌رو شور نمی‌زند؟!
شاید غرق هستیم در دنیا و مافیهایش.
غریق نجات ما هر روز 100 مرتبه برایمان دعا می‌کند. درست از سالهای خیلی دور تا همین چند لحظه‌ پیش و همین آن؛

#به_قلم_خودم
خبر تلخ بود و جانکاه، که من نماینده کلاس آن را ابلاغ کردم‌. اخم‌های در هم کشیده، استیکرهای عصبانیت و الفاظ تند در پس این پیام پشت سر هم ردیف شد. من فقط نظاره گر ابرازِ خشم دوستانم بودم‌‌؛
از آبان ماه باید سر کلاس حاضر شویم. پس از دوسال تعلیم مجازی برایشان سخت است، اما انسان برده‌ی عادت‌هاست. همانطوری که تنفس با ماسک، رنگ کلاس را ندیدن و سرِ گوشی درس گرفتن برایمان سخت بود، اما عادت کردیم. این بار هم عادت می‌کنیم، به هر رویدادی که رقم بخورد و خواهد خورد.