#دعوت_به_انتخابات
#به_قلم_خودم
من یک براندازم، براندازِ وضع اقتصادی و اجتماعی موجود که به خاطر شرایط و بی مسئولیتی مجریان رقم خورده است.
چهار سال یکبار من می‌توانم تحول ایجاد کنم یا اینکه تثبیت کنم.
انتخاب با من است، تا تاثیرگذاری خود را اعلام کنم و بگویم من موثر هستم یا بی‌تفاوت باشم و مقصر.

می‌گوید:"از روزگار می‌نویسی و خود را پشت دیوار کلمات پنهان می‌کنی.”
می‌گویم:” قدر پنهان کردن خودم تنها به اندازه‌ی دو کف دست است که روی صورت می‌گذارم تا گاهی چیزهایی را نبینم.می‌نویسم تا دلم آرام بگیرد.
می‌نویسم، تا ذهنم را رام کنم. نوشتن، تنها حربه‌ی من است برای فرار از موقعیت‌های سخت به همراه صبر. نوشتن عشق است.”

#به_قلم_خودم
اپیزود نمیدانم شماره چندم.
این روزهایم شده پر از عطر وانیل و گرد آردی که می‌نشیند، روی صورت و لباسهایم وقتی که الک را می‌تکانم.
تخم‌مرغ‌ها هم به زیبایی سقوط می‌کنند کف کاسه‌ی استیل.
زمانه هم مثل همزن دور می‌گیرد و می‌چرخد.
شکلات تلخ را می‌نشاند به کامت یا شیرینی شکر دلت را می‌زند.
ظرافت و ذوق را باید دوبله حساب کنی. برای کاری که عاشقش هستی، تاوان عشق سوختن و گرفتگی کمر را هم می‌طلبد.
کار را که تحویل می‌دهی، لبخند رضایت مشتری قوت می‌دهد به پاهای سخته و گرفته‌ات.
برق چشمان دخترکم که از این بزم شیرین برای خودش هم سهمی می‌بیند دلم را می‌برد به نا کجا آباد.
روز نوشت یک قناد طلبه و یا یک طلبه‌‌ی قناد.
پ.ن: سومین کیک تولدی که ساختم.

#به_ق
یک ماهی می‌شود گرفتار بیماری دامن‌گیر کرونا شدیم، که هیچ جوره دست از دامان ما بر نمی‌دارد. بعد از این همه مدت گفتم مثلا دخترکم را ببرم بیرون حال و هوایش تغییر کند.
با دوستش هماهنگ کردیم برویم دنبالش تا بیشتر خوش بگذرانند.
پشت فرمان نشستم و راه افتادیم. دلم اما توی خانه ماند، کنار همسر بیمارم که ناتوان شده و مرا ناتوان‌تر کرده.
یکی دوبار این آدرس را رفته بودم. این بار اما دل نگرانی همراهم بود طوری که آینه بغل خودروی جلویی را هم با خودم بردم. ایستادم برای گفت و گو با صاحب ماشین.
مدارک را گرفت و دوباره راه افتادیم این بار خانه را پیدا کردیم. ایستادم به خیال اینکه کوچه بن بست است دنده عقب گرفتم و خوردیم به ماشین عقبی.
پیاده شدم اما انگار کوه روی شانه هایم نشسته، صاحب ماشین رضایت نمی‌داد که نمی‌داد.
تق زدم زیر گریه، گریه‌ای که هنوز هم بند نیامده.
خسته‌ام خسته، اما باید خودم را خوب نشان دهم، به خاطر دل دخترکم که گفت: عیدی‌هایم را بگیر پولشان را بده.
دور زدن ما غم‌مان را زیاد کرد. غم زیاد است ولی شادی از ما دور نیست.
خلاصه پت و مت واقعی را در صحنه زندگی به تصویر کشیدیم، این بار اما با گریه نه خنده.

#به_قلم_خودم
این روزها، مانده‌ام از چه بنویسم. از هجوم سوژه‌های اطرافم پناه گرفتم در غار تنهایی.
اما امشب همین شب دلم می‌خواهد بنویسم، از اینکه قدر خدا و خودمان را بدانیم.
از خدا و خودمان عذر خواهی کنیم که کم گذاشتیم.
قدر بدانیم، نفس‌های باقی‌مانده از عمر را در این دوران که نفس کم می‌آوریم‌.
به قدر درنگی یاد کنیم از هم که محتاج‌ترینیم.