می خواهم کمی در خیالاتم غرق شوم
و تو و خدای تو را مثل خودمان فرض کنم.
در عالم این خیال
خدای تو مثل ما کینه دارد.
اگر از بنده ای خطایی سر بزند
بی فاصله او را چنان ادب می کند
که عالمی برایش زار زار گریه کند.
برای این خدای خیالی فرقی نمی کند
بنده اش با سری کج شده از شرم بازگردد
طلبکار و سینه سپر برگردد
یا اصلاً باز نگردد و به راه کجش ادامه دهد.
در عالم خیال هم که در بارۀ این خدا می اندیشم
تنم می لرزد، وجودم وحشت می شود
و جز فرار به کار دیگری فکر نمی کنم.

? نگاه خیالم را کمی جا به جا می کنم
تا خدای دیگری را برایم ترسیم کند.
این خدا دیگر اهل کینه نیست
امّا خدای حساب و کتاب‌‌داری است
که مو را از ماست بیرون می کشد.
حساب و کتاب‌هایش هم
مثل حساب و کتاب‌های خود ماست.
یک کار خوب کنی، یک پاداش می گیری
یک کار بد کنی، چوب عِقابی می خورد به سرت.
در درگاه این خدا می شود پشیمان شد
امّا این خدا با پشیمان‌ها چنان رفتار می کند
که گویی از چشم‌افتادگان درگاه اند.
با این خدا هم نمی توانم کنار بیایم.
اصلاً حرف زدن با این خدا سخت است.
من با آدم‌های این چنینی هم نمی توانم حرف بزنم
خدا که این طور باشد
اصلاً به دلم نمی چسبد.

اللهم صل على محمد وال محمد وعجل فرجهم

خواهرم ?
لطفا به وبلاگ ما سرى بزنید
http://p-esmatie.kowsarblog.ir/
http://baha.kowsarblog.ir/
http://peykebesharat.kowsarblog.ir/
http://ramisa.kowsarblog.ir

امام علی علیه السلام به “کمیل بن زیاد"فرمود:
ای کمیل!

شیفته کسانی که نماز طولانی می خوانند و مدام روزه می گیرند و صدقه می دهند
و گمان می کنند که آدمهای موفقی هستند، مباش و فریب آنها را نخور.

زیرا ممکن است که به این عبادات “عادت” کرده باشند
یا بخواهند عمداً مردم را فریب دهند.

ای کمیل!
شیطان وقتی قومی را دعوت به گناهانی مثل زنا، شراب خواری، ریا و آنچه شبیه
این گناهان است می نماید
عبادات زیاد را با طول رکوع و سجود و خضوع و
خشوع پیش آنان محبوب می گرداند.

وقتی خوب آنها را به دام انداخت
آنگاه آنان را دعوت به ولایت و دوستی پیشوایان ظلم و ستم می نماید.
بحارالانوار ، جلد 81 ، صفحه 229

? ژان ژاک روسو خطاب به روحانیون مسیحی می گوید:

دست از اثبات حقانیت مسیحیت بردارید؛ چون مسیح برحق است، بیایید اثبات کنید که خودتان مسیحی هستید …

این چیزی ست که نیاز به اثبات دارد…

به همین سیاق، باید خطاب به تمام مذهبیون دنیا گفت:

✅«دست از اثبات وجود خدا بردارید، وجود خدا نیازی به اثبات ندارد؛ شما با رفتار نیکتان، اثبات کنید که به وجود خدا اعتقاد دارید و خدایتان، مادیات و قدرت نیست!»

شاید سالها قبل که جامعه حاکمیت دینی نداشت به طور طبیعی خانواده های متدین و معتقد برای تبیین معارف دینی و انتقال آنها به نسل بعد از سازکارهای سنتی بهره می بردند و در عین حال عوامل مختلفی مانند رسانه های جدید و فضای مجازی یا عملکرد غلط برخی مدعیان دینداری هم فرصتی برای سیاه نمایی و تخریب فراهم نمی کرد.
اکنون با وجود صداهای متنوع و متفاوت از یک سو و رفتارهای منفی و نادرست برخی مدعیان تصویری مغشوش و آشفته و گاه حتى معکوس از بنیان های دینی و عقیدتی از سوی دیگر، حقیقت و اساس باورهای دینی چنان که باید و شاید برای بسیاری از مخاطبان گسترده و متنوع روشن نیست.
دردمندانه باید اعتراف کنیم که گاهی حتى بدتر از این، برخی مسایل حاشیه ای و کم اهمیت که در بهترین حالت مسایل ظاهری و سلیقه ای دینداران هستند در چنین فضایی به عنوان اصول و مبادی به شمار می آیند.
آیا دریغ و درد ندارد که یک جوان مسلمان با افتخار پیروی از خاندان پیامبر پس از سالها نداند مبنای دین داری و اعتقاد او چیست؟
گرچه در نخستین نگاه معمولا از احکام شرعی و مسایل مناسکی به عنوان تعریف دین یاد می شود یا در نگاهی دقیق تر اصول و فروع دین مطرح می گردد، اما حقیقت آن است که -در فهمی عمیق تر- سه رکن اساسی باورها و معارف دینی پیروان اهل بیت” عقلانیت، عدالت و معنویت” است.
بدین ترتیب “قرآن ، نهج البلاغه -أخ القرآن- و صحیفه سجادیه -أخت القرآن- ریشه های اساسی و سرچشمه های ناب معرفت و هدایت در شناخت بنیادین اسلام خواهند بود نه برخی سخن ها و حرف ها که به عنوان دینداری عرضه می شود.
آیا به راستی آن قدر که در طول این سالها خواب و خرافات تعریف کردیم به این کتابها پرداخته ایم؟
امسال هزار و چهارصدمین سال صدور عهد مالک اشتر بود، برای تبیین و معرفی این سند افتخارآمیز به جهان و انسان چه کردیم؟
گرچه فقه و اصول اساس نظام درسی حوزه های علمیه را تشکیل می دهند اما در واقع علوم اسلامی همه زمینه و بهانه فهم صحیح تر و تبیین دقیق تر همان سه اصل اساسی هستند.
و البته القای صحیح و درست آن مبانی آسان نیست و پذیرش اسلام معقول و نظام مند و مستحکم چنان که به نظر می رسد ساده نخواهد بود.
به راستی اگر بزرگانی چون شیخ مفید و شیخ طوسی امروز بودند شاید برخی مدعیان حتى تحمل اسمشان را نداشتند! کافی است فقط نگاهی به ارشاد مفید و امالی طوسی بیاندازید تا ببینید در این چند صد سال از اصالت فکر و معرفت شیعی چه قدر فاصله گرفته ایم و چه اندازه گرفتار سلیقه ها و علاقه های خویش شده ایم!
(یادداشت روزنامه خراسان)