#به_قلم_خودم
کوه یخ را دیده‌ای؟! حجمی‌ست بسیار بزرگتر از آنچه نشان می‌دهد.
غم این روزهایم چیزی شبیه همان کوه یخ است در دریای قلبم که من اندکی از آن را به نمایش می‌گذارم.
شاد نشان دادن خودم به دیگران کار سختی است. باید این روزهای غم بگذرد تا آرام شوم.
این روزها به نشانه‌ها دقت می‌کنم، حتی کوچکترین‌هاشان.
تازگی‌ها نگین کوچکی به دستم رسیده نشان می‌دهد که هنوز حواس‌شان به من هست. امید در دلم روشن می‌شود. این تکه سنگ برایم حرف‌ها دارد. چقدر زائر دیده، چه حاجت‌هایی را که نشنیده و حالا که به دستِ منِ زیارت‌نرفته رسیده؛ آمده تا دلم را آرام کند. با همه‌ی کوچکی‌اش، برای من بزرگترین دلخوشی‌ست. خصوصا
این‌ روزهایی که محرم متفاوتی را در کنج خانه تجربه می‌کنم.

بار سفر را نبستم، اما دلیلی شدم برای شادی زائری که از منصرف شده بود. نگران بود اگر کالسکه برای کودک دو ساله‌اش گیر نیاورد دیگر نمی‌تواند برود. گفتم:«من کالسکه دارم بیا ببر» ذوق زده خدا را شکر می‌کرد.
بعد از ظهر که شد از انباری پشت‌بام کالسکه را بیرون کشیدم، تا دستی به سر و رویش بکشم.
چند سال قبل، زمانی که هنوز خبری از آمدن دختر جان نبود، مادرم کالسکه را از کربلا خریده‌بود، برای نوه‌‌ی مغز بادامش.
چند روز دیگر کالسکه راهی می‌شود، به همان‌جایی که 12سال قبل از آن‌جا آمده بود.
دخترم عروسک‌‌هایش را نشانده توی کالسکه و این‌طرف و آن‌طرف خانه می‌دود. انگار دارد چرخ‌های کالسکه را تمرین می‌دهد برای مسیری طولانی که قرار است طی کند.
باز هم من جا ماندم.

?آیت الله حائری شیرازی?
اگر عکس امام را روی کاغذی ببینید، احترامش می‎کنید؛ اگر روی همان کاغذ، عکس صدام و هیتلر را ببینید، پاره می‎کنید.
کاغذ، کاغذ است امّا اگر عکس ظالم بود، توی آشغال هم بیفتد، دلت نمی‎سوزد و اگر عکس امام باشد، موقع خواب، پایت را هم به طرفش دراز نمی‎کنی.
دل، حالت این کاغذ را دارد؛ عکس هر چیزی در او افتاد، ارزش همان را پیدا می‎کند.
خاک، خاک است، پس خاک کربلا چرا قُرب دارد؟ سایه امام حسین علیه السلام بر او افتاده است که محترم شده است.