#به_قلم_خودم
#عکس_از_خودم
زیبایی حال و احوالپرسی این روزهای دوستان جهادی‌ام به این است که هربار تماس می‌گیرند می‌پرسند:«سالمی علائم نداری؟! شیفت جدید ببندم برات».
من هم می‌گویم:«فعلا از دور خارج نشدم نوبت بزن»
خلاصه که فعلا به لطف خدا هستیم، تا خدا چه بخواهد و میلش به که باشد.
روزی از درخت دنیا چیده خواهیم شد. کال یا پخته خودش می‌داند.
امیدوارم به وقت و به بهترین شکل باشد.
التماس دعا
حلال کنید.
بماند به یادگار.

خوشه‌های تاک آویخته بر شاخه‌ی درخت با وزش نسیم تاب می‌خوردند. برگ‌ها بر سرشان چترِ سایه کشیده بودند. این داستان دنباله‌دار عصرگاه باغچه‌ی کوچک حیاط بود. من اما برای چند لحظه سکوت را نفس کشیدم، فقط نگاه کردمشان با خیالی بی‌دغدغه‌تر از ذهن شلوغ این روزهایم.

31 سال
31×12=372ماه
31×365=11320روز
1440×11320=16300800ساعت
محاسبه کردم، روزهایی که در این کره‌ی خاکی راه رفتم و نفس کشیدم.کمیت این زیست گذشت. زیست واقعی به معنای انسانیتی که هدف آفرینشم بود، چه مقدار از این اعداد را در بر می‌گیرد؟ پاسخش را وجدانم خواهد داد.
زندگی با کیفیت‌تر را از این پس خودم باید رقم بزنم. وقت بسیار کم است، با یک چشم به هم زدن گذشت. به وقت 31سالگی.
23تیر 99بماند به یادگار در اوج کرونا

#به_قلم_خودم
رفته بودم خودم را دوباره از نو بسازم، با بلدوزر بیافتم به جان دیوارهای بلندی که دورخودم ساخته‌بودم، اما نشد کم آوردم. راستش بددلی مانع شد تا بیمارستان مقصد این‌روزهای جهاد با کرونا شود، کم‌ظرفیتی هم مضاعف‌تر.
تا الان کجای کار بودم، باید بیشتر نفسم را آرام کنم. هنوز شیهه می‌کشد و سواری می‌خواهد، مثل اسبی سرکش.
البته همین تخریب نیمه‌کاره هم بد نبود تا آجرها را از نو بچینم، نه آن‌طوری که دلم می‌خواهد آن‌طوری که خدا می‌خواهد با یک پنجره‌ی بزرگ به سمت نور که یک ردیف گلدان از مهر جلوی آن چیده‌اند.

#به_قلم_خودم
صدای کوبیده شدن پاهایش روی زمین زودتر از خودش به ما رسید. دو وجب و نیم قد با چشمانی درشت و بُراق که سرش را به زور از لای در شیشه‌ای سالن بیرون آورده بود. داشت تلاش می‌کرد خودش را بیرون بکشد. موفق شد، ایستاد جلوی در سر و وضعش را درست کرد. آرام‌آرام قدم برداشت و به میز وسط اتاق نزدیک شد. دستانش را حلقه کرد و جعبه‌ی شکلات را از روی میز برداشت و دوباره مثل تیری که از کمان رها شده دوید به سمت اتاقشان.
چند دقیقه‌ای گذشت صدای جیغ و گریه‌اش بلند شد و سایه‌ی دختر جوانی از دور مشخص بود. دختر جعبه را برگرداند. با حالت تحکم گفت:«دیگه نذارید، بیاد جعبه رو برداره. امروز خیلی شکلات خورده مریض میشه». ما فقط سکوت کردیم. از خانم پرستار پرسیدم: مادرش بود؟ سرش را به علامت منفی به سمت بالا برد. فقط همین.
این فرار‌های شکلاتی چند بار دیگر هم صورت‌گرفت و هربار ناموفق بود. دختر جوان عمه‌ی معراج بود. خودش برایمان تعریف کرد که مادر معراج طلاق گرفته و پدرش فراری است.
پسربچه و برادرش مانده‌اند پیش عمه‌ها. محبت عمه‌هایش کم از مهر مادری نداشت، تنبیه و اخم‌شان هم.
پسرک دوساله یاد گرفته بود برای خواسته‌هایش بجنگد، مقاومت کند. از پس غول کرونا که زیرِخمِ خانواده‌‌‌ی ده نفری‌شان را گرفته بود هم سربلند بیرون بیاید. معراج یعنی محل عروج و بالا رفتن. پسرک باید از این پس پا بر روی شانه‌ی مشکلات بگذارد و بالا برود، درست مثل اسمش.