دست ودلم به نوشتن نمی‌رود. این روزها سکوت دلم می‌خواهد.
گوشه‌ای از خانه زل بزنم به قاب تلویزیون و گوشم به دنبال نوای روضه باشد. پاهایم را فرو ببرم توی قفسه‌ی سینه‌ی تنگم و سر در گریبان های‌های گریه کنم.
اما نمی‌شود، همینطور مبهوت و حیران‌ام انگار همه چیز رویاست و من هرآینه امید دارم یکی تلنگری بزند برای بیداری.
این شبها توی خانه بند نمی‌شدم. حالا نشسته‌ام کنج خانه با نَمی اشک و زمزمه‌ی روضه از رادیو محرم، چه امتحانی‌ست.
خدایا به مخیله‌مان هم نمی‌رسید که وسع‌مان برسد و این روزها را هم ببینیم.
(لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا ۚ )
امّا دیدیم و تدریج این امتحان دارد هلاک‌مان می‌کند.
نفس به تنگ آمده و هوا می‌خواهد. نسیم مسیحایی را محتاجیم، تا بدمد بر جسم بی‌روح‌مان و زنده گرداندمان.
اصرار می‌کنیم، التماس هم تا برسیم.
همانطور که رقیه خاتون هم اصرار کرد تا به پدر رسید…

#دستپخت_خودم
کتلت‌ غذایی که به تعداد ذائقه‌ها متفاوت هست و می‌توانند امضای هر زنی رو پایش بزنند، درست مثل قورمه سبزی. یکی با سبزی، یکی با تخم‌مرغ، بدون تخم‌مرغ و چندین مدل دیگر طبخش می‌کنند. اما طعم کتلت مادرها یک چیز دیگری‌ست، مخصوصا داغ‌داغ پای گاز خوردنش. بوی ماندگارش به لباس تنمان آویزان شده و بعد از پخت، به دیگران می‌فهماند که امروز چه خورده بودیم.
سرخ کردن سیب‌زمینی و گوجه با همان روغن طعم خاصی به جفتشان می‌دهد.
امضای من این شکلی‌ست، امضای شما چطور است؟ بنویسید برایمان.

پانزده سال را با لمس احساس تمام استیکرهای گوشی (? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ?? ? ? ? ? ???)با پوست و گوشت و خونمان کنار هم گذراندیم.
چقدر خوب که هستی با تمام این تناقض‌ها.
بزرگ شدم، قد کشیدم در کنارت.
#به_قلم_خودم

توفیق اختیاری با من رفیق و یار شد، تا همراه همسرم برای انجام کار اداری به قم بروم.
صحن خلوت بود به جز چند تایی که برای زیارت آمده بودند درست مثل من.
بی مقدمه تق زدم زیر گریه دلم از دوری تنگ‌تر شد. شانه‌هایم می‌لرزید، یک دل سیر حرف زدم و بانو شنید. عمه جان، بی‌بی، خانم درد و دل بقیه را هم می‌شد فهمید از طرز صدا کردنشان. غبطه خوردم به حال گنجشک‌هایی که تا نزدیک در ورودی می‌پریدند، اما من و دستانم از شبکه‌های ضریح دور بودیم.
نایب‌الزیاره بودم.

عطر نعنا را می‌شود حس کرد، از دور حتی پشت همین تصویر.
بوته‌ی نعنا را که توی خاک نشا می‌کنی، ریشه می‌دواند و تمام اطرافش را تسخیر می‌کند.
خاصیت قلب مهربان هم مثل نعناست، محبتش می‌نشیند به جان اطرافیان.
سرگل نعنا را با دست می‌چینم، تنش را به آب می‌زنم و می‌اندازم توی چای عصرگاهی.
عطرش تا شب همراه من است.
نعناهای باغچه را خودم کاشتم.
یاد بگیرم مهربانتر باشم تا محبت در قلب‌های اطرافیانم ریشه کند در جانشان.
باقی بماند برایشان درست مثل حال خوب بعد از چای نعنا.
پ.ن:نعنای باغچه‌ی کوچک من و عکسی از خودم.