و آنگاه که خوشه‌ها مانند لوستر از شاخه‌ها آویزان شدند.
نور و درخشش را دیدم.

بدهکارم به تو…
طلبکارانه ادعا دارم.
✒بهار

هدیه از سوی پدر خرج شد در راه پسر.
به خاطر کلماتی که روی کاغذ با عشق جفت هم نشستند. مبلغی را ریختند ته کارت بانکی‌ام، بی‌درنگ خرجش کردم.
اینی شد که در تصویر می‌بینی، بدون کم یا زیاد درست همان مبلغ.
واسطه بودم، پذیرش با خودش.
✒بهار
حلوا به کسی ده که محبت نچشیده…

دست ودلم به نوشتن نمی‌رود. این روزها سکوت دلم می‌خواهد.
گوشه‌ای از خانه زل بزنم به قاب تلویزیون و گوشم به دنبال نوای روضه باشد. پاهایم را فرو ببرم توی قفسه‌ی سینه‌ی تنگم و سر در گریبان های‌های گریه کنم.
اما نمی‌شود، همینطور مبهوت و حیران‌ام انگار همه چیز رویاست و من هرآینه امید دارم یکی تلنگری بزند برای بیداری.
این شبها توی خانه بند نمی‌شدم. حالا نشسته‌ام کنج خانه با نَمی اشک و زمزمه‌ی روضه از رادیو محرم، چه امتحانی‌ست.
خدایا به مخیله‌مان هم نمی‌رسید که وسع‌مان برسد و این روزها را هم ببینیم.
(لَا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا ۚ )
امّا دیدیم و تدریج این امتحان دارد هلاک‌مان می‌کند.
نفس به تنگ آمده و هوا می‌خواهد. نسیم مسیحایی را محتاجیم، تا بدمد بر جسم بی‌روح‌مان و زنده گرداندمان.
اصرار می‌کنیم، التماس هم تا برسیم.
همانطور که رقیه خاتون هم اصرار کرد تا به پدر رسید…

#دستپخت_خودم
کتلت‌ غذایی که به تعداد ذائقه‌ها متفاوت هست و می‌توانند امضای هر زنی رو پایش بزنند، درست مثل قورمه سبزی. یکی با سبزی، یکی با تخم‌مرغ، بدون تخم‌مرغ و چندین مدل دیگر طبخش می‌کنند. اما طعم کتلت مادرها یک چیز دیگری‌ست، مخصوصا داغ‌داغ پای گاز خوردنش. بوی ماندگارش به لباس تنمان آویزان شده و بعد از پخت، به دیگران می‌فهماند که امروز چه خورده بودیم.
سرخ کردن سیب‌زمینی و گوجه با همان روغن طعم خاصی به جفتشان می‌دهد.
امضای من این شکلی‌ست، امضای شما چطور است؟ بنویسید برایمان.