#به_قل
نور کم جانِ پاییزی از پرده عبور کرده و نواری روی کابینت افتاده است. چند عدد لیموی زرد از لیموهایی که قرار است آبلیمو شوند برمی‌دارم. چاقو را که به تن‌شان می‌کشم، عطر لیموها همه جا را می‌گیرد. حلقه‌حلقه‌های هسته گرفته شده را می‌چینم توی شیشه و بعد شکر می‌پاشم به جانشان فقط همین.
چند روز بعد روی این لیمو‌ها را لیمونادی خوشمزه فرا می‌گیرد و هر کدام‌شان غوطه‌ور می‌شوند در این محلول بی‌نظیر.
پاییز و زمستان که دلت گرفت و سرما به جانت نشست. چند پَر از این لیموهای شکری را بینداز، توی فنجان چای تا معجزه کند.

اینطور نباشید که خانه را قبل از آمدن اهل خانه مثل دسته‌ی گل کنید. انگار آب از آب تکان نخورده است. از صبح پا روی پا انداختید وتنهایی درخانه حسابی ریلکس کردید.
گاهی اوقات که کار نظافت خانه را انجام می‌دهید، دقیقا جلوی چشم همسرتان باشد. تا مثلا روزی که کلاس نداشتی و خواستی از فرصت حُسنِ استفاده را ببری، شک نکند مثلا چه اتفاقی افتاده که جارو می‌کشی و یا چه عجب یک جارویی کشیدی بالاخره.
اینطور خاطرنشان خواهی کرد چقدر زحمت می‌کشی و کاری که انجام می‌دهی چقدر ارزشمند است. ? ?

تلاش مردمان شمالی، زن و مردشان همیشه آدم را به وجد می‌آورد.
رنگ و نور با عطر و بوی خوراکی‌ها آمیخته می‌شود و جلوه‌ای تماشایی به این کسب وکار می‌بخشد.هر بار که به خانه‌ی خواهر همسر می‌رویم، اولویتم بازدید از این بازار‌های محلی است.
نور، در این بازار سر پوشیده به دنبال روزنه‌ای می‌گردد تا بتابد. خودش را پهن کرده و کشانده بالای سر پیرزنی تا بگوید:«بانو روشن بمان، تا تاریکی و تلخی‌ها را نبینی. دستانت که از زیاد ماندن در آب یخ کرد و درد گرفت بیاور جلوتر تا گرمش کنم.»
رنگ ترشی‌ها که گویای هنر دست زنانِ باسلیقه است. عطر و بوی تندِ ماهی و فریادِ مردی که قیمت‌ها را فریاد می‌زند.
پرده‌ای از زندگی را به نمایش می‌گذارد.همین‌قدر واقعی، همین‌قدر زیبا.

#به_قلم_خودم
روضه‌ها همیشه شنیدنی نیستند، گاهی می‌بینی و گاهی هم احساس می‌کنی.
مثل مادری که می‌گوید، کودک شش ماهه‌ام روضه‌ی مجسم است. نگاه می‌کنم و دلم کباب می‌شود.
زنی که قرار بوده کودکی را به این دنیا بیاورد، اما…!
شیری هست ولی کودکی ندارد تا به آغوش بکشد.
مادری که کودک از دست داده و فقدانی آزار دهنده هم‌نشینش شده است.
ما زن‌ها، این‌ها را دیدیم و حس کردیم. اشک‌هایمان جاری شده و دل‌ها به خروش آمده است.
همه‌ی این‌ها به داغِ‌دلِ چون شقایقِ رُباب نخواهدرسید!

#شخصیت_نگاری_محرم
سعید یعنے خوشبخت و سعید‌بن‌عبدالله خوشبخت‌ترین سعید عالم است.
خوشا‌ به حالش که می‌دانست، خوشبختی‌ یعنی چه؟
مدافعی برای جانِ امام که می‌دانست اگر جا خالی کند تیر به امامش می‌خورد.
دویده بود، پابه‌پا و هم‌پای امام.
*خودش را وقف ایشان نمود، اما هنوز نگران بود نگران پذیرفته شدن.
جواب از سوی ارباب رسید.
سعید تو پیشاپیش من در بهشتی!*
جلوتر از حسین!
ما هم امروز در معرکه‌یِ نبردیم. امام پشتِ سرِماست. اگر جا خالی نکنیم، محکم بایستیم حتما سعادتمندیم همانند سعید!