عبا بر سر کشیدی و زار زدی، چشمان ما هم تَرشد. برادر مرثیه نخواندی اما همین تصویر دل‌مان را در سینه لرزاند.
کوه غم افتاد روی شانه‌هایت، کمرت خم شد و روی زمین نشستی. آمده بودی به رسم همدلی جوانه‌ی امید بکاری توی دل‌های فشرده از غم.
تیمارشان کردی جان‌های بی‌رمق را.
برادر موج غم‌هایت به ساحل قلب‌های ما هم رسید. همسرجوانت، طفل نادیده‌ات و جای‌خالی‌شان.
هر چه این روزها لب گزیدم تا گریه نکنم، بهانه‌ای شدی برای هق‌هق.???
#محمد_مداح
#طلبه
#جهادگر
#قم
#کرونا

#به_قلم_خودم
#کرونا_را_شکست_میدهیم
دلیل هراس‌مان از این ویروس کوچک چیست؟ کارهای روی زمین مانده، اهداف‌ آینده‌ که از آن جا می‌مانیم و کلی دلایل دیگر است. شاید به خاطر مرگ از آن می‌ترسیم؟
ما مستاجر هستیم، از همان لحظه‌ی اول زندگی. اولین خانه‌مان گرم، تنگ، تاریک و آخرینش سرد، تنگ، تاریک. نقطه‌ی اشتراک‌ خانه‌ها تنهایی و تاریکی است. زمانش که فرابرسد، باید از خانه بیرون بیاییم. وقتی که ما از آن بی‌خبر هستیم.
متولد شدیم در حالی که خودمان از آن هیچ نمی‌دانستیم، در بی خبری کامل.
مرگ همان زندگی‌ست اما متفاوت‌تر از آن. هر چقدر هم که بترسیم بالاخره دچارش می‌شویم شنبه، یکشنبه و یا هر روزی از هفته که باشد اما کارهای خودمان در فاصله‌ی طی‌کردن مسیر دو خانه شرایط را تغییر می‌دهد.

چهارده روز کم نیست. تکرار و تکرار گره خوردن نگاهمان به صفحه‌ی تلویزیون، دیوارهای گچی و بی‌روح خانه، گل‌های قالی.
خستگی به جان‌مان نشسته، غُرغُرهای گاه و بی‌گاه دخترم از بی‌حوصلگی‌هایش.
ذهنم شرطی شده به اخبار گاه و بی‌گاه و گوشم تیز برای شنیدنشان.
دستانم خسته‌اند از بس شسته شدند، روغنی شدند. زخم‌های ریزی روی پوستشان نشسته که می‌سوزد. مدام روی زمین می‌کشم‌شان تا خارش آن کمی التیام پیدا کند. یاد کودکانی می‌افتم که به جای پوست روی تن‌شان پروانه نشسته. هرروز می‌سوزند از این وصال و چاره‌ای جز صبر برایشان نمانده.
شُکر، شُکر و تکرار این کلمه و به زبان راندنش، در تمام این لحظاتی که گذشت و می‌ڱذرد، فراموش‌مان نشود.
کرونا ویروسی است که به خاطره‌ها می‌پیوندد، مثل تمام این روزگار.
آمد تا بگوید: می‌شود گاهی خلاف تمام قاعده‌ها هم عمل کنیم.