‍ ما هر چه‌قدر هم که بزرگ می‌شویم باز هم نازکشیدن‌های مادرانه را دوست داریم. نازکشیدن‌های مادرانه مثل آب است؛ آب گوارا هر چه‌قدر هم که آن را می‌چشیم تکرار ندارد برایمان. هر روز تازه‌ و شاید تازه‌تر از دیروز. آقا! امشب داری به چه فکر می‌کنی؟ به این که مادرت رخت بربسته و پر کشیده؟ به این که مادرترین زن روی زمین مادر تو بود که امشب زمین محروم شد از مادرانه‌هایش؟ به این که نازکشیدن‌های مادرانه با رفتن مادرت غریب شدند؟ و به دل‌تنگی ایتام مادرت برای دلبرانه‌ترین مادرانه‌ها؟ امشب دلت گرفته، می‌دانم. قلبت تیر می‌کشد، معلوم است. اشک‌هایت بنای خشکیدن ندارند، چه کار باید کرد؟ کسی کمک حالت در این غم بزرگ هست؟ نمی‌دانم. خاک بر سر من که چیزی در چنته‌ام برای آرام کردنت ندارم. شاید سکوتم برای تو بهتر از تسلا دادنم باشد. پس تمام می‌کنم سخن را با همین یک کلام: شبت بخیر در غم مادر نشسته‌ام! #بهانه_بودن #شب_بخیر #فاطمیه #محسن_عباسی_ولدی

چقدر فرق است میان فاطمه‌ای که تو یادمان می‌دهی و فاطمه‌ای که یادمان داده‌اند. با فاطمه‌ای که ما یاد گرفته‌ایم تنها می‌شود روضه‌های آتشین خواند و سوخت با فاطمه‌ای که تو یادمان می‌دهی می‌شود خورشید شد و عالمی را گرم کرد. عمر فاطمۀ ما هفتاد و پنج روز و اگر زیاد باشد نود و پنج روز است اما فاطمۀ تو پیش از این که عالمی آفریده شود آفریده شد و هنوز هم زنده است و نور می‌افشاند به عالمی که تاریکی هوس بر آن حکومت دارد. ما با فاطمه‌ای که داریم چند روزی در سال همنشین می‌شویم آن هم برای اشک ریختن و بر سینه زدن اما فاطمۀ تو لحظه‌ای از زندگی جدا نمی‌شود تو تمام ایام سالت را با فاطمه‌ای که داری فاطمیه کرده‌ای. برای فاطمۀ تو تنها نباید روضه گوش داد شنیدن روضه بهانۀ باز شدن گوش‌ها برای شنیدن مرام فاطمه است. اشک ریختن برای فاطمۀ تو راه را باز می‌کند برایِ مثل نقل و نبات جان ریختن روی سرش فاطمۀ ما و تو هر دو میان دیوار و در مانده‌اند اما فاطمۀ تو پشت در خانه‌ات نمانده و فاطمۀ ما سال‌هاست که پشت در مانده و به خانۀ ما راهی ندارد. تو هم برای فاطمۀ میان در و دیوار مانده اشک می‌ریزی و هم برای فاطمه‌ای که سال‌هاست پشت در مانده و به خانه‌مان راهش نمی‌دهیم. #بهانه_بودن #فاطمیه #محسن_عباسی_ولدی