#به_قلم_خودم
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو… بار دیگر تو
جمله‌ی تامل برانگیزی که باید چند سال بعد از خودشان وحالا از خودمان بپرسیم که آیا به اینجا رسیدیم یا پشیمان هستیم و کاش انتخاب دیگری داشتیم.
انتخابی سرنوشت ساز را به راحتی و با چشم بسته انجام دادیم یا اینکه کلی فکر پشتِ سرش آن بوده؟
خوشبختی را دو دستی تحویل‌مان می‌دهند یا باید برای خوش‌بخت شدن تلاش کرد و به آن رسید؟
بعد از همه‌ی اینها باز هم بار دیگر تو…

سفر همیشه پر از هیجان است. اراده می‌کنی و می‌روی. این‌بار برادرم به اجبار(سربازی) به سفرمی‌رود.
آباده طشک باوسعتی درحدود 4000 کیلومتر مربع در امتداد رشته‌کوه‌های زاگرس فارس واقع‌شده‌است، یکی از بخش‌های شهرستان نی‌ریز می‌باشد، که در ساحل شرقی دریاچه‌های طشک و بختگان و جنوب کوه‌های ول (مرتفع ترین قله دال نشین با ارتفاع 3191 متر ) کوه‌خان ، کوه‌سفید و … واقع‌شده‌است. که از شمال به شهرستان بوانات و شهرستان خاتم ( استان یزد ) از جنوب به شهرستان‌های شیراز و استهبان ، از مغرب به شهرستان ارسنجان و از شرق به شهرستان نی‌ریز محدود می‌شود . این بخش شامل سه دهستان به نام‌های : 1. آباده طشک 2. بختگان 3. حنا می‌باشد.مجموع سه دهستان دارای 42 روستا و شهر آباده طشک می‌باشد. تا مرکز شهرستان 115 کیلومتر و تا مرکز استان 189 کیلومتر فاصله دارد.
فاصله سمنان تا تهران 226کیلومتر و زمانی حدود2:50 و از تهران به نی‌ریز 988و 11ساعت به اضافه‌ی 115 کیلومتر از نی‌ریز تا آباده راه را باید طی کند.
پانزده ساعت راه و طی کردن جاده برای رسیدن به پادگان و شهری که حتی در خواب هم نمی‌دیدی به آن‌جا اعزام شوی، ولی چون من خواهر پیگیری هستم رفتم و این اطلاعات را به دست آوردم.
برادر جان از زیبایی دشت‌‌هایش لذت ببر، خروش دریاچه‌اش را ببین.
امیدوارم از پشت پنجره‌ی پادگان رنگِ غم و غربت روی دلت ننشیند. به غروب خورشید خیره نشو و از روشنی آفتاب نور به قلبت بپاش. روزها به سرعت می‌گذرند و تو باز بر می‌گردی از این سفر.
خدا پشت و پناهت.
پ.ن: تصویر غروب زیبای دریاچه‌ی بختگان

هیاهوی شهر کمی آرام‌تر شده،که ناگهان صدای بوق و ویراژ دیوار‌های خانه را می‌لرزاند.
باز هم موتور‌سواری چند جوان که عشق به سرعت و موتور خواب از چشمانشان ربوده است.
هرروز و هرشب به دنبال زدن حرکتی جدید با این دوچرخ پیچیده هستند.
این بالا و پایین پریدن‌ها چه لذتی برایشان دارد نمی‌دانم. کاش از خیابان که عبور می‌کنند نیم‌نگاهی به دیوار‌های شهر و اعلامیه‌هایی که یک‌به‌یک تصویر جوانانی را قاب کرده بیاندازند. علت مرگ همه‌ی آن‌ها تصادف با موتور است و سرعت بالا که چرخ‌های موتور را از کف خیابان جدا می‌کند و درنهایت روحشان را از تن.
سرمایه‌ی جوانی را به ثمن بخس و لذتی کوتاه می‌فروشند و داغی سنگین را بر دل پدر و مادرشان می‌نشانند.
البته برخی از سر ناچاری تَرک این مَرکب دو چرخ می‌نشینند.
هرچه به گوششان می‌خوانی و نصیحت می‌کنی که آخر این علاقه به جای خوبی نمی‌رسد. انگار میخی آهنین را در سنگ می‌کوبی. هنوز به پختگی نرسیدند، تا دست از کارهای بچگانه و بی‌محابا بردارند. به نظرم این وسیله مثل چاقو می‌ماند که اگر ندانی چطور از آن استفاده کنی به خودت صدمه می‌زنی.

توی کوچه قدم می‌زدم که سرخی شاه‌توت‌ها روی شاخه‌ی درخت توجه‌ا‌م را جلب کرد. صاحب‌خانه‌ای خوش ذوق دو طرف در ورودی خانه درخت شاه‌توت کاشته بود، توی دلم تحسینش کردم. توت‌هایی به اندازه‌ی دو بند انگشت خودشان را سفت به شاخه‌ها چسبانده بودند، هر چه خودم را بالا کشیدم و شاخه‌ها را تکان دادم یک دانه هم به زمین نیفتاد. به چند دانه که هنوز مانده بود تا سیاه و رسیده شوند رضایت دادم و با دستانی سرخ به راه ادامه دادم.

اصلا بیخود نیست که نامش را شاه توت گذاشته‌اند، این همه غرور از شاهان قابل انتظار است. تازه اگر بخواهی یواشکی دور از چشم همه بخوری چیدنش آنقدر مشکل است و آبروریزی راه می‌اندازد که پشیمان می‌شوی. قطره‌های خونش روی دستانت حس گناه ایجاد می‌کند.

حیف توت سفید نباشد که اینقدر متواضع ثمرش را دودستی حتی با وزش باد هم تقدیمت می‌کند. وقتی باد تنش را می‌نوازد، انگار روی سرت نقل‌های سفید می‌پاشد و خوشحال است از اینکه به سراغش آمدی.

حکایت ما انسان‌ها و نمایش سخاوت و خساست‌مان مانند درخت توت است.

️
و عشق اگر با حضور ِ
همین روزمرگی ها
عشق بماند، عِشق است..!

•| نادرابراهیمی