#معرفی_کتاب

«کتاب یحیا»، داستانی است بر اساس روزنوشت‌های یک روحانی که در ایام ماه مبارک رمضان به دیار شهید‌میرزا کوچک‌خان سفر کرده است. نویسنده کوشیده ضمن پرورش این روزنوشت‌ها، براساس ساختاری که متضمن داستان‌گویی باشد، به اصل متون نوشته شده و توالی داستانی مستتر در آن‌ها که طرح اصلی داستان را به او ارائه کرده است، وفادار بماند. همین امر، باعث شده است که متنی قوی و استخوان‌دار از دل این روز نوشت‌ها آفریده شود.
از سوی دیگر نویسنده، در تلاش است زوایایی ناشناخته از زندگی روحانیونی را به نمایش بگذارد که بدون هیچ چشم‌داشتی و با عشق به دین و اهل‌بیت (علیه‌السلام)، عطر اسلام و مذهب را در اقصا نقاط کشور می‌پراکنند و نشان می‌دهد که زندگی و جامعه‌شناسی مخصوص این قشر بزرگ دینی، تا چه حد می‌تواند پیچیده‌ترین مشکلات، چالش‌ها، اختلافات و سوء تفاهم‌های مردمان جامعه را در لفافه‌ای از دعا و متون ناب دینی و مذهبی حل و فصل نماید.
روحانی‌ای که 30 روز ماه مبارک، به آستان مردمی تشرف یافته که در عین سادگی، پیچیدگی‌ها و ساختار جامعه‌شناختی خاص خود را داشته و ایجاد تعامل و هم‌افزایی نزد آنان با بهره‌گیری از روش‌های به‌روز مذهبی، کاری سهل و البته پیچیده و ممتنع است؛ همین امر، باعث به وجود آمدن داستانی تازه به لحاظ مضمونی و با اهمیت از منظر محتوایی شده است که خوانندگان اثر، در مواجهه با آن‌ها، به این نکات پر اهمیت و به قولی باریک‌تر از مو، پی خواهند برد.
داستان به‌صورت خطی پیش می‌رود، بکارگیری این تمهید موجب شکل‌گیری ارتباطی مستقیم بین مخاطب و داستان و همراه شدن خواننده با روایتی برخوردار از ضرب‌آهنگی متناسب است که به خلق ارتباطی درونی برای همراهی بهتر با اثر شده است. با توجه به حال و هوای خاص حاکم بر ماه رمضان و خاطره‌انگیز بودن روزهای روزه‌داری در این ماه مبارک و مناسبت‌های مختلفی که در طی این ایام وجود دارد، موقعیتی را فراهم ساخته تا مخاطبان برای گره‌گشایی از رویدادهای داستانی، با هیجان بیشتری داستان را دنبال کنند؛ چنانکه با رسیدن به سه روز واپسین داستان، نفس‌ها را در سینه‌ها حبس شده و بغض فروخورده در گلوی خوانندگان را در نهایت خلوص نیت، می‌ترکد. بی‌شک رسیدن به چنین نقطه‌ای بازگوکننده اوج همراهی و همدلی خوانندگان با داستان، شخصیت‌های ملموس و درون‌مایه جذاب و پرکشش آن است.
.

برای #مدافعان_حرم
#محمد_رسولی

خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجده ای خوشایند است

چه دیده است در آن سوی پرده ی هستی
کسی که روی لبش وقت مرگ لبخند است

به سن و سال، به نام و نشان نگاه مکن
شناسنامه ی سرباز نقش سربند است

زبان مشترک نسل های ما عشق است
ببین سلاح پدر روی دوش فرزند است

ز جاهلان سخن ناشناس بی مقدار
بپرس قیمت خون عزیزشان چند است؟!

مدافعان حرم پای جانفشانی شان
بدان که چیزی اگر خورده اند، سوگند است

خوشا به حال شهیدان که سربلند شدند
که مرگِ غیر شهادت ز خویش شرمنده است

زمانی که درمهمانی یا جمع ها به فرزند خود میگویید شعر مهدکودک را بخوان یا انگلیسی صحبت کن تا همه ببینند چقدر قشنگ انجام میدهی، به فرزندتان استرس وارد میکنید

کودکان عروسک سخنگونيستند.

?آیت‌الله حائری شیرازی رضوان‌الله‌علیه?
مشکل علوم انسانی این است که وارد حوزهٔ احکام و تکالیف می‌شود؛ یعنی روی مصبّ ادیان حرکت می‌کند؛ علوم انسانی وحدت مصبّ [با دین] دارد. علوم تجربی وحدت مصبّ و مجرا با دین ندارد [لذا کمتر تعارضی بین آنها پیش می آید]. آن کارِ دیگر می‌کند و این کار دیگر.
علوم انسانی درست در حوزه «انسان کیست؟» صحبت می‌کند. دربارهٔ اینکه مجازات و تربیت چگونه است صحبت می‌کند. یعنی عیناً در‌‌ همان جایی که دین حکم می‌کند، او هم حکم می‌کند. حالا دین باید چه‌کار کند؟ دین باید بر اساس مواد اولیه‌ای که دارد به معارفش شاکلهٔ علمی بدهد.

آیا قبول دارید علوم انسانی هم رساله اند یا نه؟ سوال من این است: علوم انسانی رساله هست یا نیست؟! «رساله عملیه» از اروپا می آید و در داخل شما اسمش را می گذارید کتاب «جامعه شناسی» و فکرتان و خیالتان راحت می شود!! نخیر، اینها رساله عملیه هستند! بانکداریتان علم بانکداری است یا رساله عملیه بانکداری؟
شما به رساله ها، آرمِ علم زده اید و نفس این عمل، اشتباه است. رساله که علم نیست. رساله، فتوی است و علوم انسانی هم فتوی است.

?آیت الله حائری شیرازی (رضوان الله تعالی علیه)?

اقتصاد، اخلاق، تربیت و…، همه لباس‌هایی هستند كه برای برهنه نماندن و حفاظت انسان، بر او پوشانده می‌شود.

چگونه امكان دارد لباسی که آن را اندازه‌گیری نكرده باشند، با بدنی متناسب باشد؟ خیاطی كه هنوز مشتری خود را ندیده و پُرُوْ نكرده، چطور حق دارد و می‌تواند بر پارچۀ او قیچی گذارد؟!

مكاتب و علوم انسانی بشری اینگونه عمل می‌كنند كه برای انسان، ندیده، لباس می‌دوزند و بعد هم آن را بر او پوشانده، به او می‌گویند این لباس توست! یا آن را بپوش، یا به تو می‌پوشانیم و كاری می‌كنیم كه به اندازۀ آن شوی!

به عبارت دیگر، در مسائل فرهنگی و تربیتی، از دبستان تا دبیرستان، دقیقا به گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌كنند تا انسانِ مورد نظرشان، با اقتصادی كه در نظر دارند، تطبیق كند!
آنان راهی جز این ندارند كه اگر لباس اندازه نبود، آن قدر فشار بدهند تا لباس اندازه شود!