#کتاب را باز کردم و دو‌سه خطی از آن را با چشم مرور کردم. ناگهان به صد‌سال قبل پرتاب شدم.
انگار من هم یکی از اهالی خانه‌ی میرشرف صحاف‌باشی شدم.
نفهمیدم، چطور زبان به سرعت کلمات را ادا میکند. ذهن تصاویر را جلوی چشمانم ردیف می‌کند. انگار پشت پنجره‌ی اتاق پری‌دخت ایستاده‌ام. سرک می‌کشم تا ببینم، وقتی قلم به دست می‌گیرد، برای سید محمود جانش چه می‌نویسد؟!
انگار مراسلات پاریس تهران از این نامه‌نگاری‌ها رونق گرفته‌است.
انتظار پری‌دخت برای رسیدن نامه‌های #محبوب، بوسیدن و بردیده نهادن دست نوشته، با دلش همان می‌کند، که بهار بادرخت.
آقا سیدی که شرح غربت و فراغش مانند پرنده‌ای در قفس، چشم به‌راه پرواز است.
درخشش دانه‌های #انار را زمانی که در دل پری اناری پاره‌شد، با چشم دیدم.
عطر و بوی سفره‌ ای با رنگ و لعاب، پراز پلو و چلو و دوغ و ترب قاچ کرده، که می‌خواست در عمارت خودشان برای آقا سید پهن کند، به مشام می‌رسد.
دل‌آشوبه‌اش از اینکه نکند، دختران مو بور فرنگی دل معشوقش را ببرند، نشان از حسادت‌های زنانه دارد.
قربان‌صدقه رفتن‌های، پری غلو نیست، حکایت از عشقی عمیق دارد.
آنجایی که آب‌دیده‌اش گلهای خنک پشت بالش را آبیاری می‌کند.
پارچه متقالی که برای لحاف نو می‌دوخت، با فکری پریشان‌ و فرورفتن سوزن به نوک انگشتان با قطره‌های #خون دشتی از #لاله شد.
وقتی که سید محمود با دوستانش در پاریس روضه می‌خواندند و زیر درخت سیبی آستین در دهان برای مخدرات اهل‌بیت علیهم‌السلام اشک می‌ریختند.
چند وقتی که خبری از سید نبود و نامه‌ای نمی‌رسید.
پری‌دخت پریشان‌تر شد، چه اتفاقی افتاده است؟
باز هم پری‌دخت صبوری کرد و می‌خواست تاوان صبوری را بپردازد.
عاقبت خبری رسید و… پری‌دخت‌ها دخترانی بودند، که باد آنها را برد و لابه لای صفحات تاریخ این سرزمین گم شدند.
صد سال قبل،صدسال بعد و بعدتر و چه چیزهایی ثبت می‌شود وخواهد شد؟
چه اتفاقاتی ما را در مسیر تاریخ با خود هم‌داستان می‌کند؟
قلم #حامد‌_عسکری با زبان پارسی و اصطلاحات اصیل، این #دلدادگی #شیرین را روایت می‌کند.
#به_قلم_خودم
#معرفی_کتاب
#پری‌دخت
#مهرستان

#معرفی_کتاب

«کتاب یحیا»، داستانی است بر اساس روزنوشت‌های یک روحانی که در ایام ماه مبارک رمضان به دیار شهید‌میرزا کوچک‌خان سفر کرده است. نویسنده کوشیده ضمن پرورش این روزنوشت‌ها، براساس ساختاری که متضمن داستان‌گویی باشد، به اصل متون نوشته شده و توالی داستانی مستتر در آن‌ها که طرح اصلی داستان را به او ارائه کرده است، وفادار بماند. همین امر، باعث شده است که متنی قوی و استخوان‌دار از دل این روز نوشت‌ها آفریده شود.
از سوی دیگر نویسنده، در تلاش است زوایایی ناشناخته از زندگی روحانیونی را به نمایش بگذارد که بدون هیچ چشم‌داشتی و با عشق به دین و اهل‌بیت (علیه‌السلام)، عطر اسلام و مذهب را در اقصا نقاط کشور می‌پراکنند و نشان می‌دهد که زندگی و جامعه‌شناسی مخصوص این قشر بزرگ دینی، تا چه حد می‌تواند پیچیده‌ترین مشکلات، چالش‌ها، اختلافات و سوء تفاهم‌های مردمان جامعه را در لفافه‌ای از دعا و متون ناب دینی و مذهبی حل و فصل نماید.
روحانی‌ای که 30 روز ماه مبارک، به آستان مردمی تشرف یافته که در عین سادگی، پیچیدگی‌ها و ساختار جامعه‌شناختی خاص خود را داشته و ایجاد تعامل و هم‌افزایی نزد آنان با بهره‌گیری از روش‌های به‌روز مذهبی، کاری سهل و البته پیچیده و ممتنع است؛ همین امر، باعث به وجود آمدن داستانی تازه به لحاظ مضمونی و با اهمیت از منظر محتوایی شده است که خوانندگان اثر، در مواجهه با آن‌ها، به این نکات پر اهمیت و به قولی باریک‌تر از مو، پی خواهند برد.
داستان به‌صورت خطی پیش می‌رود، بکارگیری این تمهید موجب شکل‌گیری ارتباطی مستقیم بین مخاطب و داستان و همراه شدن خواننده با روایتی برخوردار از ضرب‌آهنگی متناسب است که به خلق ارتباطی درونی برای همراهی بهتر با اثر شده است. با توجه به حال و هوای خاص حاکم بر ماه رمضان و خاطره‌انگیز بودن روزهای روزه‌داری در این ماه مبارک و مناسبت‌های مختلفی که در طی این ایام وجود دارد، موقعیتی را فراهم ساخته تا مخاطبان برای گره‌گشایی از رویدادهای داستانی، با هیجان بیشتری داستان را دنبال کنند؛ چنانکه با رسیدن به سه روز واپسین داستان، نفس‌ها را در سینه‌ها حبس شده و بغض فروخورده در گلوی خوانندگان را در نهایت خلوص نیت، می‌ترکد. بی‌شک رسیدن به چنین نقطه‌ای بازگوکننده اوج همراهی و همدلی خوانندگان با داستان، شخصیت‌های ملموس و درون‌مایه جذاب و پرکشش آن است.
.