تیرگی روی سیاهم، دامن بخت و روزگارم را گرفته.

 هر بار که باران می‌بارد. خودم را می‌اندازم وسط معرکه‌ی ریزش رحمت خدا تا شاید این سیاهی را بشوید وبا خودببرد .

امروز پیام های تلفن را که بالا و پایین می‌کردم. نگاهم افتاد به نوید فروغ ماه شعبان.

امید دارم با حرکت در افق این ماه، زمانی که به نیمه می‌رسد. ماه بلند بالا، رخش را در آسمان ‌بنمایاند و پولک باران ستاره‌های نقره‌ای، آسمان روی سیاهم را درخشان کند.

چون تو می‌آیی و جهان را روشن می‌کنی.​

فاجعه‌ی واقعی، سیل نیست. فاجعه‌ی واقعی اینست که تا دو هفته پیش، اسم گُمیشان و معمولان را نشنیده بودیم. همان‌طور که تا دو سال پیش، اسم ثَلاث باباجانی را… فاجعه اینست که در فیلمهای گرفته‌شده با گوشیهای لرزان از سیل خوزستان، خیلیهایمان برای اولین بار میبینیم هموطنانی داریم که به زبان عربی حرف میزنند. فاجعه اینجاست که نمیفهمیم پیرمردی که تا کمر توی آب است و بغض حرفهایش را تکه‌تکه کرده دارد سعی میکند با تنها زبانی که بلد است از کدام غمش با ما حرف بزند. فاجعه اینجاست که نگذاشته‌اند بدانیم ما برادری داریم که لُری حرف میزند، همشیری که کُردی آواز میخواند، مادری داریم که یک‌پارچه خوزستان است، و در تمام این سالها خواهر زیبایی داشته‌ایم که اسمش گمیشان بوده…

ما برادرهای جدا افتاده‌ی فیلمِ مادرِ علی حاتمی هستیم. و چقدر حیف که فقط وقتی دور هم جمع میشویم که مادر دارد میمیرد، از بس که جان ندارد…