#به_قلم_خودم
این روزها، مانده‌ام از چه بنویسم. از هجوم سوژه‌های اطرافم پناه گرفتم در غار تنهایی.
اما امشب همین شب دلم می‌خواهد بنویسم، از اینکه قدر خدا و خودمان را بدانیم.
از خدا و خودمان عذر خواهی کنیم که کم گذاشتیم.
قدر بدانیم، نفس‌های باقی‌مانده از عمر را در این دوران که نفس کم می‌آوریم‌.
به قدر درنگی یاد کنیم از هم که محتاج‌ترینیم.

باز کن در که جز این خانه
مرا نیست پناهی…

?طعم صلوات?

چند روزی است، زبان برخی از ما مایل شده به بیان عبارتی از سوی یک نفر که ناخواسته و طوطی‌وار تکرار می‌کنیم، حتی در رسانه‌هایمان.
چطوری جون دل، سر کیفی عزیز و چند جمله‌ی دیگر.
بانو ما یادمان رفته خودت به ما آموختی، قربان صدقه رفتن‌ها را. همان وقتی که قد و قامت پسرانت را می‌نگریستی و می‌گفتی: قرة عيني و ثمرة فوأدي.
خدای فاطمه؛
مهربانی را از دل بر زبان‌هایمان هم جاری کن، تا نرمتر سخن بگوییم.