درد و دلهای مادر دختری از جنس درک کردن است. میشود مادر نشده باشی اما مادرانگی کنی.
همین که قدم بر میدارم برای حضور.
دلم لیست درد‌ها و خواسته‌ها را ردیف کرده و تیک میزند.
عطر فضا مشام را قلقلک می‌دهد و جان را می نوازد.
خودم را در آغوشت رها می‌کنم و زبان دل بی وقفه تکلم می‌کند.
چشم می‌بارد.
سبکبار خیره می‌مانم به قابِ بهشتی ضریح
مادرِ تمام دختران ایران
#به_قلم_خودم

انقلاب بیش از هر چیز برای ما یک
ابتلای الهی و آزمایش تاریخی اجتماعی ست.
و در جریان این ابتلا باید
رنج، محرمیت و مصائب را
با آغوش باز بپذیریم و از طولانی شدن آن نهراسیم.
- شهید جهان آرا -

《بِ این میگن پوکری حالتی مثل اینک هیچی نمیفهمی یا همه چی برات خنثی هست…. (درک نکردن)》.
مهدیه دختر نوجوان پایه یازدهمی این‌ها را تایپ کرد. اولش فکر کردم اشتباه تایپی است و پکر و ناراحت شده است، اما در ادامه فهمیدم نوعی حس است حسی عجیب.
من هنوز در بهت این احساس عجیب خنثی در یک دختر نوجوان به صفحه‌ی گوشی خیره مانده بودم.
او منتظر راهکار بود اما حالا باید یکی خودم را جمع و جور میکرد، پاسخ دادن بماند.
به راستی اصطلاحات عجیب گفت‌وگوی نوجوانان خودش یک فرهنگ لغات می‌خواهد.
باید بگوئیم آقای حدادعادل در فرهنگستان لغتی معادل برای پوکر بیابد.
✍ ?#به_قلم_خودم

#به_قلم_خودم
صورت پنجره‌ی دل است، مثل چشم‌ها.
ماسک، انگار پرده‌ای آویخته بر این پنجره است.
دیروز در اولین جلسهٔ اولیا و مربیان مدرسه با شنیدن سخنان گوهربار مدیر مدرسه، ابتدا قلبم فشرده شد بعد صورتم اندوهگین؛ اما از پشت ماسک نمایان نبود.
آن روز که خانم پاشاپور پستی در رابطه با مدارس شاهد گذاشت خواندم؛ عمیق هم خواندم. دردی که دچارش هستم دیروز مضاعف شد.
خانم مدیر گفتند: «در این مدرسه اول حجاب ملاک من برای پذیرش بچه‌های شما بوده، بعد نماز.»
انگار گرا می‌داد خواستی از این سهمیه استفاده کنی، یک قواره پارچه بینداز روی دوش خودت و دخترت؛ بقیهٔ چیزها حل می‌شود. اولویت بندی‌اش بیشتر بر غمم افزود.
دلم می‌خواست بروم و بلندگو را از دستش بگیرم؛ بگویم: «هر چیزی مقدم بر نماز شود اساس ندارد خواهر! نماز است که انسان را دور می‌کند از بدی‌ها. البته اگر باور داری.»
نامگذاری یک مکان به نام شهید تقدس نمی‌آورد. این راه شهید و عمل اوست که مقدس است‌.
✍ ?#بهار_سمنان

#به_قلم_خودم
از معنویت روضه‌های این دوماه که بگذریم، به برکات دنیوی می‌رسیم که یکی از آن‌ها سنت ازدواج است.در میان جماعت مذهبی حس مادرانهٔ پسردارها اوردوز می‌کند. همین که پا به این مجلس معنوی می‌گذارند، نگاهشان زاویه‌ای 360 درجه پیدا می‌کند؛ تا دختر مجردی از جلوی چشمانشان عبور کند. نگاهی کارشناسانه به قد و قامت دختر می‌اندازند؛ بالا و پایین می‌کنند و اگر به دلشان نشست و متناسب بود، میزان خیال پردازی‌شان به اوج می‌رسد و دختر از همه جا بی‌خبر را خیالی پای سفره‌ی عقد با پسرشان می‌نشانند.
اگر متناسب نبود هم سراغ پروژهٔ بعد و احداث تصویر خیالی جدید و حتی مکان جدید می‌روند!
حالا این مادران را در ذهنتان توی راهروهای مدرسه علمیه خواهران تصور کنید. من که خیلی با این تصویر مواجه شدم.
به این مادرها باید توصیه‌ کرد اگرچه انتخاب عروس در مجالس مذهبی و مدارس علمیه گزینهٔ خوبی است، ولی کل مسئله نیست!