#به_قلم_خودم
دستانم را قفل می‌کنم روی نردبان می‌خواهم یک گام دیگر بردارم. بروم یک پله بالاتر از جایی که الان هستم.
تمام توانم را می‌گذارم تا کنده شوم از پله‌ی قبل و گامی نو بردارم.
انگار هر سال که می‌گذرد، سخت تر می‌شود.
سبکبالی و سبکباری کودکی را تبدیل کرده‌ام به کوهی که روی شانه‌هایم ایستاده باید دل بکنم از وابستگی‌هایم تا دوباره سبک شوم و آماده برای اوج گرفتن در پرواز.
صبح سی و دو سالگی می‌تواند شروعی باشد برای این تصمیم.