?امام باقر علیه السلام فرمود:

?مردی توشۀ خود را در بیابانی بی‎آب و علف گم می‎کند. آب و غذای این مرد در آن توشه ای است که گم کرده.

?او وقتی توشه اش را گم می کند، نمی‎داند چه کار باید بکند و به کجا باید برود. در همین حال [از شدت سر درگمی] سرش را روی زمین می گذارد که بخوابد؛‌

?امّا رهگذری سر می‎رسد و به او می‎گوید: «آیا تو دنبال توشۀ خودت می گردی؟» او هم جواب می‎دهد آری. رهگذر توشه را به او می‎دهد و می‎گوید بگیر. او هم بلند می شود و توشه اش را می ‌گیرد.

?خداوند از توبۀ بندۀ‌ خودش شادتر از این مرد است وقتی که توشه اش را پیدا می‎کند.
(بحار الأنوار، ج 6، ص 38).

?وقتی خدا این طوری خشنود می شه، معناش اینه که امام زمان علیه السلام هم این طوری خوشحال می شه.