نعمتی که خدا به تو داد ضایع نکن
درنامه وجود مبارک امیرالمؤمنین(علیه السلام) به حارث همدانی، حضرت فرمود:
?نعمتی که خدا به تو داد #ضایع نکن. بعضی از نعمت‌های #ظاهری است، بعضی #باطنی است مثلا خدا به کسی استعداد خوب می‌دهد، فرمود نعمتی که خدا به تو داد بشناس و آن نعمت را در جای خود صرف بکن. کسی که خدا به او استعداد داد تا فرصت فراگیری #علم دارد نباید به قصه و حرف‌های نادرست بپردازد.

#علم_و_عمل

?در همان‌جا فرمود مطلبی را که خواستی با #زبان یا #قلم بنویسی یا بگویی، تا تحقیق نکردی نگو و ننویس. فرمود مگر نه این است که انسان، #مرگ را می‌میراند و ابدی می‌شود، اگر موجود ابدی هستیم باید به فکر ابد باشیم و کالای ابد، #علم صائب و #عمل صالح است.

?حضرت فرمود فضایل اخلاقی خودت و بچه‌ها را مقدم بدار. این عیب ندارد که انسان قوم و خویش خود را در تربیت مقدم بدارد. اگر یک جا آتش گرفته آدم اول زن و بچه‌اش را #نجات می‌دهد، آتش #جهنم که نقد است.

#مرگ_انسان

?انسان که یک میلیارد یا دو میلیارد یا صد میلیارد سال زندگی نمی‌کند، انسان موجودی است ابدی، این ﴿خالدین فیها ابدا﴾ یعنی چه؟
? فرمود حارث! تو نمی‌پوسی بلکه تو از پوست به در می‌آیی، پس کار و فکر ابدی کن، و قرآن هم گفت اگر چیزی برای خدا نباشد، ابدی نیست و می‌پوسد.

#دوست_خوب

?فرمود چه حوزوی باشی چه دانشگاهی، یک #رفیق و #دوست خردمند انتخاب کن، با کسی که خوش‌فهم و خوش‌استعداد نیست و یک آدم ضعیف‌الرأی است و داعی ندارد، اگر #رفاقت کنی و رابطه دوستانه داشته باشی در حدّ عموم بد نیست که هر مسلمانی با مسلمان دیگر این‌چنین باشد، اما وقتی رفیق می‌گیرید باید #خوش‌استعداد باشد. رفیق را با رفیقش می‌شناسند.

?تا #مردم در صحنه‌اند #دین زنده است! اگر خدای ناکرده مردم در صحنه نباشند #رهبر علی بن ابیطالب هم باشد شکست قطعی است چه اینکه در صدر اسلام همین‌طور بود.

?فرمود اگر می‌خواهی در جایگاه خود بمانی،
▫️#مردم را محترم بشمارید،
▫️خواسته مردم را گرامی بدارید،
▫️با مردم باشید،
▫️ظاهر و باطنتان مردمی باشد،
▫️فرمود مبادا #غافل باشی، همیشه کارهایت را بررسی کن، چند لحظه‌ای در شب و روز تنها باش که من چه کردم.

#اجتماعی
#درس_اخلاق
#علم_و_عمل
#آیت_الله_جوادی_آملی

?تقوی?

بعضی گمان می کنند تقوی ، یعنی ترس از خدا، می گویند از خدا بترسید.

مگر خداوند ترسناک است؟
چرا باید از خدا ترسید؟
قبل از پاسخ به این سؤال، باید به سؤال دیگری پاسخ داد و آن اینکه : اساسا بین ما و خداوند چه رابطه ای وجود دارد؟

زیباترین رابطه ای که بین ما و او تعریف کرده اند، رابطه محبت و مهربانی است، آنچنان که خود خداوند نیز در قرآن کریم بارها بر همین رابطه تکیه و تأکید کرده است.
رابطه محبت و عشق،
آنهم محبت دو طرفه و عشق دوسویه.
از جمله در سوره مائده آیه ٥٤

و بقول بابا طاهر:

چه خوش بی، مهربانی هر دو سر بی
که یک سر، مهربانی درد سر بی
اگه مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از او شوریده تر بی

حال، با این رابطه زیبا باید از چه چیز بترسیم؟

باید از این ترسید که نکند از چشم آن مهربانِ دلسوز و بزرگ و نازنین بیفتیم.
یعنی ترس از اینکه نکند دیگر دوستمان نداشته باشد.
به قرآن بنگرید که بارها و بارها فرموده است: خداوند، ظالمین، متجاوزین، مسرفین، متکبرین و….. را دوست ندارد.
و خداوند پاکان و صالحان و صابران و توبه کنندگان و ….. را دوست دارد.
پس قصه، قصه ی ترس از یک موجود مهیب و ترسناک نیست. قصه ی ترس از یک پادشاه جبار و زورگو نیست.
بلکه بقول خواجه:
در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن
شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

چه ترسی و خطری بالاتر از آن که از چشم آن یار مهربان بیفتیم و از نظرش دور شویم؟!

چه خطری و ضرری برای یک همسر ، بدتر از این که دیگر مورد عشق و محبت همسرش نبوده و مثل سابق دوستش نداشته باشد؟
چه دردی بالاتر از اینکه فرزندی از چشم والدینش افتاده و کاری کند که از دایره علاقه و عشق پدر و مادر بیرون افتد؟

برای حاکمان ، چه خسارتی بالاتر از اینکه مردمان دوستشان نداشته باشند و اگر هم به فرامین و دستوراتشان عمل می کنند از سر ترس یا تملق باشد نه از روی عشق و ارادت؟

این است معنی درست تقوی.
پس بکوشیم و کاری کنیم که از دایره تقوی بیرون نیفتیم که بزرگترین خسارت و باختن، افتادن از چشم محبوب است.