در جوار خودم به تماشای بمب یک عاشقانه نشستم.
فیلمی جذاب، که از سال‌های موشک‌باران روایتی متفاوت را به تصویر می‌کشید. گاهی شبیه میترا و ایرج قصه می‌شویم. ترس از ابراز احساس باعث می‌شود دیگری را با بی‌تفاوتی نابود کنیم. مثل حبس پرنده در قفس از ترس پریدن. آدم باید حرف بزند، تکلیفش را روشن کند، احساسش را بگوید، توضیح دهد حال آشفته‌اش را. نباید صبر کنیم، تا ظرفیت وجودمان مثل بمبی منفجر شود که بفهمیم عاشق هم هستیم و قلبمان به امید حضور دیگری می‌تپد. احساس خوشبختی را خودمان ایجاد می‌کنیم. خوشبختی کالایی نیست که در فروشگاه آن را بخریم.