#به_قلم_خودم
همیشه هستی کنارم

پدر و مادر همیشه میگویند: اولاد هرچه قدر هم قد بکشد و بزرگ شود همان کودک وابسته به ایشان است. چرا ما هیچگاه به زبان نیاوردیم پدر و مادر هم هرچند عمرشان گذشته باشد، نبودنشان برای فرزند سخت است. هنوز هم به نظرمان جوانند ومرگشان زود بوده ومحتاجیم به آغوش مهربان مادر و صدای گرم پدر … .
کاش در تسلا دادن به دیگری مراقب چیدن کلمات کنار هم می بودیم.
صدیقه جان در غم مادر هشتاد و اندی ساله اش چنان میگریست و از خاطرات میگفت:که هوای کلاس طوفانی شد و سیل اشک ها راه افتاد.

#به_قلم_خودم
خاطره ای ماندگار
دراین چهار سال تمام روزها خاطره انگیز بودند. روزاول و غریبگی کردن همکلاسیها با هم تا الان که مثل خواهرهستیم. احساس قدرت در برابر دخترکان جدیدالورود و… .
دیدن اساتید و درس گرفتن از منش و رفتارشان که متواضعانه ما را چون فرزندانشان میدانند و دلسوزند.
کبوتران چاهی که بر گرد بنا و آسمانش می گردند و دانه هایی که هر از گاهی مهمانشان میکنم.
برای من حتی درو دیوار و حتی اشیا داخل ساختمان که هرروز از کنارشان میگذرم خاطره سازند.
این دوران طلایی عمر و حضوردر مدرسه به سرعت برق وباد میگذرد.آدمها می آیند و میروند، این مکان میماند خاطره سازیها… .

امام یازدهم(ع) در عصری بودند که شیعیان ناشکری می‌کردند. آنها مبلغی وجوهات (خمس و زکات) خدمت امام(ع) فرستاده بودند. عده‌ای از شیعیان نامه‌ای به امام(ع) نوشتند که بیلان مصرف این اموالی که خدمت شما رسیده را به ما بگویید و اینکه این پول‌ها را چگونه خرج کردید. آدم به امام زمانش نامه بنویسد، بگوید اموال را به کی دادی؟ کجا خرج کردی؟
حضرت پاسخ داد: چرا این سؤال را از امامان قبلی نکردید؟ چه زمانی رسم‌تان بوده از امام سؤال کنید که این پول‌ها کجا رفته؟ کجا خرج شده؟ اگر امامت یک امر مستمری است چرا با من این رفتار را می‌کنید اما با امامان قبلی نکردید؟
بعد از این پاسخ، حضرت دستور داد پرده مشکی رنگی بر در اتاق ایشان آویختند. مردم که برای سوال می‌آمدند حق نداشتند پرده را عقب بزنند و از پشت پرده با آن حضرت صحبت می‌کردند. غیبت از اینجا آغاز شد.
چرا؟! چون ناشکری کردند. غیبت نتیجه ناشکری است. ظهور نتیجه‌ شکرگذاری است. هر چه شکرگذاری بیشتر شود پرده غیبت رقیق‌تر می‌شود. این پرده، غباری است بین امام و مأموم. این غبار از امام نیست از امت است. هر چه غبار امت فرو بشیند، جمال امام روشن‌تر می‌شود.

هر آدمی به اندازه خودش کلی مشغله روزانه داره. بعضی وقتا هم گرفتاری‌های ناخواسته‌ای پیش میاد و بار مشغله‌هامون رو سنگین‌تر می‌کنه. اما مشغله در هیچ شرایطی توجیهی واسه کتاب نخوندن نیست. کتاب خوندن یه عادته. یه علاقه‌ای که باید ایجاد بشه.

نمایشگاه کتاب فرصت خوبیه برای اینکه شروع کنیم به کتاب خوندن. کتابای خیلی زیادی تو حوزه‌های مختلف چاپ می‌شن که حتما بخشی از علائق ما رو پوشش می‌دن. خوبی نمایشگاه کتاب اینه که خیلی از ناشرا تو این نمایشگاه غرفه دارن و آخرین کتابا یا کتابای پرفروش قدیمی‌شون رو می‌فروشن. برای همین کلی گزینه واسه انتخاب دارید. می‌تونید ساعت‌ها بین چند هزار جلد کتاب بچرخید و با تخفیف ویژه خرید کنید.

تو هر ساعتی از روز که فرصت دارید، کتاب‌تون رو دست بگیرید و چند صفحه ازش بخونید. اینکه چقدر زمان صرف خوندن یه کتاب می‌کنید مهم نیست، مهم اینه که خودتون رو به خوندن عادت بدید.

واقعیت اینه حتی اگه اینترنت اولین منبع اطلاعاتی ما باشه و هر خبر و اطلاعاتی رو به راحتی بهمون بده، اما هنوز چیزایی تو کتابا پیدا می‌شه که هیچ وقت نمی‌تونید تو اینترنت پیدا کنید. اگه می‌خواهید بگید فایل پی‌دی‌اف کتاب رو هم می‌شه از اینترنت گرفت، باز یه لذت دیگه هست که از دست می‌دیدش: لذت دست گرفتن کتاب و بوی جوهر و کاغذ.

اگر تو را به یک روز بهاری تشبیه کنم، نمی‌رنجی؟
اما تو بس دلفریب‌تر و باوفاتر هستی
بادِ صبا‌‌ غنچه‌هایِ تنگ‌دهانِ بهار را می‌جنباند
و بهار کوتاه و گذراست

گاه خورشید بسی سوزان است
گاه در دلِ ابرها رُخش پنهان است
و گاه تمام زیبایی‌ها رنگ می‌بازند
چه به دست شوربختی و چه به دست قانونِ طبیعت

اما بهاران تو خزانی ندارد
نه هرگز، زیبایی‌ِ تو زوالی ندارد
نه هرگز، مرگ تو را برای خویش طلب ندارد
چرا که تو در شعر ابدیِ من، تا همیشه زنده هستی
تا لحظه‌ای که انسان نفس می‌کشد و چشم‌ها می‌بینند
و تا آن‌ روز که این شعر زنده است، تو را جاودان خواهد کرد

#ویلیام_شکسپیر