ویژه آغاز ماه رجب

رهبرانقلاب: باید همه‌مان به یکدیگر تبریک عرض کنیم این توفیق الهی را که توانستیم بار دیگر وارد شهر رجب شویم

? اگر رابطه‌ی خودمان را با خدا تقویت کنیم، بسیاری از معضلات و مشکلات به خودیِ خود مرتفع خواهد شد

⭐ بزرگان و اهل معنا و سلوک، #ماه_رجب را مقدمه‌ى ماه رمضان دانسته‌اند.
با یک طهارتى، با یک نزاهت و پاکیزگى‌اى، انسان وارد #ماه_رمضان شود، «شستشوئى کن و آنگه به خرابات خرام»؛ شستشوکرده وارد ماه رمضان شود.

زمستان هوا باید سرد باشد،‌ سرد سرد.
وقتی که گرم می‌شود
دل‌هایمان نگران می‌شود
که نکند خدا از ما قهرش گرفته باشد
و دعا می‌کنیم برای آمدن سرمای زمستان.

تابستان هم باید گرم باشد، گرم گرم
وقتی که سرد می‌شود
اضطراب می‌گیردمان
که نکند خدا ما را محروم کرده از مهرش
و از خدا گرمای تابستان را می‌خواهیم.

از وقتی که تو رفته‌ای
حال و هوای دنیا روز خوشی را به خود ندیده.
یعنی ما نبود تو را
به اندازۀ نبود سرما در زمستان یا گرما در تابستان نمی‌فهمیم؟

آقا! هر چه بیشتر به تو فکر می‌کنم
پرده‌ای از غربت تو برایم کنار می‌رود.
آخرش غربت تو قاتلم می‌شود.

تو به شب‌بخیرهای من محتاج نیستی
ولی ممنونم که می‌گذاری هر شب
با شب بخیر گفتن به تو
کمی حال و هوای تو را بگیرم.
شبت بخیر بهشت خدا روی زمین!

#بهانه_بودن
#شب_بخیر
#محسن_عباسی_ولدی

#کتاب را باز کردم و دو‌سه خطی از آن را با چشم مرور کردم. ناگهان به صد‌سال قبل پرتاب شدم.
انگار من هم یکی از اهالی خانه‌ی میرشرف صحاف‌باشی شدم.
نفهمیدم، چطور زبان به سرعت کلمات را ادا میکند. ذهن تصاویر را جلوی چشمانم ردیف می‌کند. انگار پشت پنجره‌ی اتاق پری‌دخت ایستاده‌ام. سرک می‌کشم تا ببینم، وقتی قلم به دست می‌گیرد، برای سید محمود جانش چه می‌نویسد؟!
انگار مراسلات پاریس تهران از این نامه‌نگاری‌ها رونق گرفته‌است.
انتظار پری‌دخت برای رسیدن نامه‌های #محبوب، بوسیدن و بردیده نهادن دست نوشته، با دلش همان می‌کند، که بهار بادرخت.
آقا سیدی که شرح غربت و فراغش مانند پرنده‌ای در قفس، چشم به‌راه پرواز است.
درخشش دانه‌های #انار را زمانی که در دل پری اناری پاره‌شد، با چشم دیدم.
عطر و بوی سفره‌ ای با رنگ و لعاب، پراز پلو و چلو و دوغ و ترب قاچ کرده، که می‌خواست در عمارت خودشان برای آقا سید پهن کند، به مشام می‌رسد.
دل‌آشوبه‌اش از اینکه نکند، دختران مو بور فرنگی دل معشوقش را ببرند، نشان از حسادت‌های زنانه دارد.
قربان‌صدقه رفتن‌های، پری غلو نیست، حکایت از عشقی عمیق دارد.
آنجایی که آب‌دیده‌اش گلهای خنک پشت بالش را آبیاری می‌کند.
پارچه متقالی که برای لحاف نو می‌دوخت، با فکری پریشان‌ و فرورفتن سوزن به نوک انگشتان با قطره‌های #خون دشتی از #لاله شد.
وقتی که سید محمود با دوستانش در پاریس روضه می‌خواندند و زیر درخت سیبی آستین در دهان برای مخدرات اهل‌بیت علیهم‌السلام اشک می‌ریختند.
چند وقتی که خبری از سید نبود و نامه‌ای نمی‌رسید.
پری‌دخت پریشان‌تر شد، چه اتفاقی افتاده است؟
باز هم پری‌دخت صبوری کرد و می‌خواست تاوان صبوری را بپردازد.
عاقبت خبری رسید و… پری‌دخت‌ها دخترانی بودند، که باد آنها را برد و لابه لای صفحات تاریخ این سرزمین گم شدند.
صد سال قبل،صدسال بعد و بعدتر و چه چیزهایی ثبت می‌شود وخواهد شد؟
چه اتفاقاتی ما را در مسیر تاریخ با خود هم‌داستان می‌کند؟
قلم #حامد‌_عسکری با زبان پارسی و اصطلاحات اصیل، این #دلدادگی #شیرین را روایت می‌کند.
#به_قلم_خودم
#معرفی_کتاب
#پری‌دخت
#مهرستان

#مولودی
#روز_مادر
#حاج_محمود_کریمی

? ?

لحظۀ آمدنت رسیده بود
امّا زنی نبود تا مادر را در وقت به دنیا آمدنت یاری کند.
نه این که نباشد، بود؛ امّا مگر زنان زمینی
شایستۀ به دنیا آوردنِ بهشتی‌ترین زن عالم هستند؟
فاطمه علیها السلام معنای پاکی است.
«طهارت» از فاطمه علیها السلام جان گرفته.
فاطمه علیها السلام نور است.
«روشنایی» وجودش را مدیون فاطمه علیها السلام است.

خدایا!
شکرت که وقتی خدیجه علیها السلام از زنان مکّی کمک خواست
کسی حاضر به امداد او نشد
که اگر دست زنان زمینی
در لحظۀ تولّد به فاطمه علیها السلام می‌خورد
فریاد «طهارت» به آسمان می‌رفت
و قامت «نور» می‌شکست.
کسی نیامد
تا دل‌هایی که از همراهی خدیجه علیها السلام با محمّد صلی الله علیه و آله و سلّم
آتش گرفته بودند، خنک شوند.
کسی نیامد تا با تنها گذاشتن خدیجه علیها السلام
انتقام ازدواج او با محمّد صلی الله علیه و آله و سلّم
یتیم ابوطالب را بگیرند
امّا من خدا را شکر می‌کنم
که آنها از مادرت این گونه انتقام گرفتند
تا ‌بر لحظۀ آمدنت
هیچ گَردی از زمینیان ننشیند
و بهشتی‌ترین لحظۀ زمین رقم بخورد.

لحظۀ آمدنت رسیده و مادر، تنهاست
و غم، راه خویش را به دل خدیجه علیها السلام باز کرده.
ناگاه زنانی در قامت زنان بنی‌هاشم
گندمگون و بلندبالا
قدم در خانۀ خدیجه علیها السلام نهادند.
غم جای خود را به ترس داده بود
که یکی از آن‌ جماعت زبان گشود و گفت:
«ای خدیجه!
غم به دلت راه مده.
ما از سوی خدا به نزد تو آمده‌ایم.
من ساره‌ام، همسر ابراهیمِ بت‌شکن
آن دیگری رفیق تو در بهشت است، آسیه، همسر فرعون
و او مریم است
و دیگری هم کلثُم خواهر موسی است».

کاش می‌دانستم این چهار زن چه کرده‌اند
که افتخار دیدار تو را یافته‌اند
آن هم در اوّلین لحظۀ ورودت به این عالم.
امّا این را می‌دانم که زنی چون آسیه
اگر نه یک موسی که هزار موسی را از مرگ نجات می‌داد
و هزار بار زنده می‌شد
و هر بار زیر شکنجۀ فرعون
هزار بار جان می‌‌داد
باز هم قیمت آن همه لطف و این همه زجر
به پای دیدار تو
در اوّلین لحظۀ ورودت به این عالم نمی‌رسید، یا زهرا!

? مجموعۀ ریحانۀ خدا، کتاب اوّل، “منبع نور بهشت، خندۀ تو فاطمه"، ص35

#بهانه_بودن
#مادر
#محسن_عباسی_ولدی