مشارکت مردم یعنی….
سیستم #دولت_سالاری مطلقا در اسلام نیست، یعنی دست #مردم را از کارهای گوناگون در بخش های تولید، در بخش های خدمات، در بازرگانی، در آموزش و پرورش، در بخش های گوناگون دیگر کوتاه کردن و این کارها را به #دولت اختصاص دادن، چنین چیزی مطلقا در اسلام وجود ندارد. این روش دولت سالاری که کشورهای تابع اردوگاه سوسیالیست جزو اساسی ترین و اصولی ترین برنامه هایشان است، در اسلام وجود ندارد، البته یک وقت دولت اسلامی مصلحت می داند به خاطر یک ضرورتی، به خاطر یک کاری یک بخشی را اختصاصا در اختیار بگیرد و دست کسانی را که یا نمی توانند یا سوء استفاده می کنند، از آن بخش کوتاه کند. همان طور که گفتیم، آن وقتی که ضرورت ایجاب می کند، هیچ اشکالی هم ندارد. اما اینکه یک قانون و یک شکل و یک سیستم و یک رویه برای دولت جمهوری اسلامی باشد، چنین چیزی وجود ندارد.

⚪️ با این وضع، دولت اسلامی ضمن اینکه نهایت اقتدار و توانایی را در اداره ی جامعه دارد، به خاطر همان اختیاراتی که گفتیم این اختیارات به هیچ وجه محدود نیست، در عین حال #مشارکت_مردم در همه ی صحنه ها یک مشارکت جدی است. درست است که مشارکت مردم فقط به این نیست که در راهپیمایی ها شرکت کنند، یا نماز جمعه ها را گرم کنند، یا آنجایی که لازم است جنگ و کارسیاسی را شعار بدهند.

? #مشارکت_مردم یعنی دخالت در #سازندگی و #بنای_جدید_جامعه، نه فقط با تنشان، با فکرشان، با اراده شان، با ابتکارشان، با خلاقیت هایشان و با سرمایه های مادی و معنوی شان، وارد بشوند، میدان ها را اداره کنند.

⚫️ در همه ی بخش ها می شود #مردم را به شکل صحیح مشارکت داد، البته با دو شرط، شرط اول اینکه #برنامه_ریزی به دست #دولت باشد. نتوانند سوءاستفاده چی ها، افراد پلید، و خبیث و خودکامه که به فکر منافع شخصی خودشان هستند، برای پرکردن جیب خودشان اوضاع مملکت را نابسامان کنند. سیاست گذاری و برنامه ریزی به عهده دولت و مسئولان جمهوری اسلامی است، این شرط اول.
شرط دوم اینکه #مراقبت و #هدایت دستگاه های مسئول دائما وجود داشته باشد. دستگاه قضائی فعال عمل کند، مسئولین دولتی فعال عمل کنند، مسئولین اجرایی فعال عمل کنند، نبادا در این شعله ی اشتیاق مردم برای کار، برای خدمت کردن، برای تلاش، برای ابتکار، کسانی هم پیدا بشوند بخواهند خباثت کنند، بدجنسی کنند، سوءاستفاده کنند، جیب خودشان را پر کنند.

?کتاب ولایت و حکومت/صص۲۷۴و۲۷۵
?بیانات کمترمنتشرشده: ۱۳۶۳/۰۶/۰۹

#امام_خامنه_ای
#دولت
#دولت_سالاری
#مردم
#مشارکت_مردم

وقتی کودک مرتکب خطایی شد باید با لحنی قاطعانه با او صحبت کنید:

?داد و فریاد نکنید ولی در قبال رفتار بد با لحنی محکم صحبت کنید.
? خم شوید به اندازه ای که هم قد او شده و بلندی قامت شما، بچه را نترساند و مستقیم به چشم هایش نگاه کنید ، چرا که اگر از بالا به او دستور بدهید، حرفتان را نادیده می گیرد.

?اگر کودک خواست رویش را برگرداند و برود، دست های او را بگیرید تا مستقیم به شما نگاه کند. به او بگویید” لطفا به من نگاه کن”

?نباید در لحن صدا و حرکات شما اثری از خشونت و تهدید باشد. با لحنی آرام ، قاطع و محکم صحبت کنید. بهتر است این لحن را با عصبانیت ، تهدید ومعامله اشتباه نگیرید. وقتی با این لحن با فرزندتان صحبت کنید.

?به آرامی، روشنی و با لحنی آمرانه به او بگویید چه کار خطایی انجام داده است: “ازت می خوام که دیگه این کار رو تکرار نکنی”

?مودب باشید. اگر بچه در پاسخ به شما بر سرتان فریاد کشید، شما با صدای بلند جواب ندهید، وگرنه در این مسابقه هر دوی شما بازنده می شوید.

#داستانک_نماری|
?گنج بدون رنج!

#پیام_رسان_فرهنگ_نماز_باشیم

?

♻️امام على عليه السلام:

?حاضر جوابترين مردم كسى است كه خشمگين نشود

?أحضَرُ الناسِ جَوابا مَن لَم يَغضَبْ

?غررالحكم حدیث 2950

#حدیث

? آیا “یا هو” از نظر قواعد ادبی صحیح است؟

? شاید بپرسید طبق قواعد علم نحو، حرف ندا بر سر ضمیر وارد نمی شود، پس چطور در برخی روایات تعبیر “یا هو” وجود دارد؟
این شبهه را علامه حسن زاده آملی اینچنین پاسخ داده اند:

? «در این حدیث شریف و نظائر آن کلمه مبارکه هو منادی شده است و حرف یای ندا بر سرش در آمده است و حال اینکه ضمیر، منادی نمی شود، علامه بهائی، در صمدیه در شرایط منادی گوید: «و یشترط کونه مظهراً» و شارح آن علامه سیدعلیخان در شرح کبیر صمدیه پس از عبارت مذکور گوید:
فلا یجوز نداء المضمر مطلقاً لا یقال یا انا و لا یا ایای و لا یا هو و لا یا ایاه اجماعاً.
تا اینکه گوید: و قال شعبان فی الفیته:

? و لا تقل عند النداء یا هو
? و لیس فی النحاة من رواه

? پس در حدیث مذکور “یا هو” حرف ندا بر سر ضمیر در نیامده است، بلکه هو اسمی از اسماء الله است که مسمی آن هویت مطلقه و ذات اقدس است (یعنی در این روایات هو ضمیر نیست بلکه اسم است)، چه اینکه جمله شریف “یا هو یا من لاهو الا هو” سخن کسی است (امام علی علیه السلام) که خود پدر نحو و صرف است.

? منبع: هزار و یک کلمه، ج2، ص 184، علامه حسن زاده آملی.