? همه و از جمله عالمان نیازمند موعظه‌اند؛ ‌حتی امیرالمؤمنین(علیه السلام) خود را از موعظه بی‌نیاز نمی‌دیدند
?موعظه کلامی است که به دل نرمی و رقّت می‌دهد، قسوت را از دل می‌برد، خشم و شهوت را فرو می‌نشاند، هواهای نفسانی را تسکین می‌دهد، به دل صفا و جلا می‌دهد. هیچ کس نیست که از موعظه بی‌نیاز باشد و هیچ جامعه‌ای هم نیست که احتیاج به موعظه نداشته باشد.

?ممکن است فردی از تعلیم شخص دیگری بی‌نیاز باشد اما از موعظه او بی‌نیاز نیست؛ زیرا دانستن، یک مطلب است و متذکر شدن و تحت تأثیر تلقین یک نفر واعظ مؤمن متقی قرار گرفتن مطلب دیگر است. می‌گویند علی علیه السلام به یکی از اصحابش می‌فرمود: عِظْنی‏ مرا موعظه کن، و می‌فرمود: در شنیدن اثری هست که در دانستن نیست.

?باید همیشه گروهی شایسته مردم را موعظه کنند، به یاد خدا بیاورند، از غفلتی که از مرگ دارند بیرون بیاورند، مردم را متوجه آثار گناهانشان بکنند، از قبر و قیامت به مردم بگویند، مردم را به عدل الهی متوجه نمایند. این امری است لازم و ضروری و هیچ وقت جامعه از این بی‌نیاز نیست.

? استاد مطهری، ده گفتار، ص265-264

#گزیده_کتاب