زمستان هوا باید سرد باشد،‌ سرد سرد.
وقتی که گرم می‌شود
دل‌هایمان نگران می‌شود
که نکند خدا از ما قهرش گرفته باشد
و دعا می‌کنیم برای آمدن سرمای زمستان.

تابستان هم باید گرم باشد، گرم گرم
وقتی که سرد می‌شود
اضطراب می‌گیردمان
که نکند خدا ما را محروم کرده از مهرش
و از خدا گرمای تابستان را می‌خواهیم.

از وقتی که تو رفته‌ای
حال و هوای دنیا روز خوشی را به خود ندیده.
یعنی ما نبود تو را
به اندازۀ نبود سرما در زمستان یا گرما در تابستان نمی‌فهمیم؟

آقا! هر چه بیشتر به تو فکر می‌کنم
پرده‌ای از غربت تو برایم کنار می‌رود.
آخرش غربت تو قاتلم می‌شود.

تو به شب‌بخیرهای من محتاج نیستی
ولی ممنونم که می‌گذاری هر شب
با شب بخیر گفتن به تو
کمی حال و هوای تو را بگیرم.
شبت بخیر بهشت خدا روی زمین!

#بهانه_بودن
#شب_بخیر
#محسن_عباسی_ولدی

#مولودی
#روز_مادر
#حاج_محمود_کریمی

? ?

لحظۀ آمدنت رسیده بود
امّا زنی نبود تا مادر را در وقت به دنیا آمدنت یاری کند.
نه این که نباشد، بود؛ امّا مگر زنان زمینی
شایستۀ به دنیا آوردنِ بهشتی‌ترین زن عالم هستند؟
فاطمه علیها السلام معنای پاکی است.
«طهارت» از فاطمه علیها السلام جان گرفته.
فاطمه علیها السلام نور است.
«روشنایی» وجودش را مدیون فاطمه علیها السلام است.

خدایا!
شکرت که وقتی خدیجه علیها السلام از زنان مکّی کمک خواست
کسی حاضر به امداد او نشد
که اگر دست زنان زمینی
در لحظۀ تولّد به فاطمه علیها السلام می‌خورد
فریاد «طهارت» به آسمان می‌رفت
و قامت «نور» می‌شکست.
کسی نیامد
تا دل‌هایی که از همراهی خدیجه علیها السلام با محمّد صلی الله علیه و آله و سلّم
آتش گرفته بودند، خنک شوند.
کسی نیامد تا با تنها گذاشتن خدیجه علیها السلام
انتقام ازدواج او با محمّد صلی الله علیه و آله و سلّم
یتیم ابوطالب را بگیرند
امّا من خدا را شکر می‌کنم
که آنها از مادرت این گونه انتقام گرفتند
تا ‌بر لحظۀ آمدنت
هیچ گَردی از زمینیان ننشیند
و بهشتی‌ترین لحظۀ زمین رقم بخورد.

لحظۀ آمدنت رسیده و مادر، تنهاست
و غم، راه خویش را به دل خدیجه علیها السلام باز کرده.
ناگاه زنانی در قامت زنان بنی‌هاشم
گندمگون و بلندبالا
قدم در خانۀ خدیجه علیها السلام نهادند.
غم جای خود را به ترس داده بود
که یکی از آن‌ جماعت زبان گشود و گفت:
«ای خدیجه!
غم به دلت راه مده.
ما از سوی خدا به نزد تو آمده‌ایم.
من ساره‌ام، همسر ابراهیمِ بت‌شکن
آن دیگری رفیق تو در بهشت است، آسیه، همسر فرعون
و او مریم است
و دیگری هم کلثُم خواهر موسی است».

کاش می‌دانستم این چهار زن چه کرده‌اند
که افتخار دیدار تو را یافته‌اند
آن هم در اوّلین لحظۀ ورودت به این عالم.
امّا این را می‌دانم که زنی چون آسیه
اگر نه یک موسی که هزار موسی را از مرگ نجات می‌داد
و هزار بار زنده می‌شد
و هر بار زیر شکنجۀ فرعون
هزار بار جان می‌‌داد
باز هم قیمت آن همه لطف و این همه زجر
به پای دیدار تو
در اوّلین لحظۀ ورودت به این عالم نمی‌رسید، یا زهرا!

? مجموعۀ ریحانۀ خدا، کتاب اوّل، “منبع نور بهشت، خندۀ تو فاطمه"، ص35

#بهانه_بودن
#مادر
#محسن_عباسی_ولدی

#به_قلم_خودم
همه چیز دارد،گران می‌شود.
ریز و درشت زندگی را چه ارزان باشد یا گران می‌خریم.
به امور فرعی مشغول هستیم. هیچ‌کدامشان یادمان نمی‌رود.

فراموش‌شده‌ای که فرصت رسیدگی به آن نداریم، خود ماهستیم. ارزان ارزان هم که باشد، انسان، میان محافل و دغدغه‌ها مغفول مانده است.
همگی آدمهایی نقد و نسیه هستیم.
نقد، بندگی خدا را می‌خریم و طاعتش می‌کنیم.
عده‌ای هم هروقت حاجتشان را داد، نسیه به یادش می‌افتند.