نفس در مقام ذات مجرد است و در مقام فعل، مجرد نیست این حرف مهمی است. نفس در مقام ذات مجرد است و در مقام فعل، متعلق و وابسته است.
گاهی نفس انسان که مجرد است، ممکن است بعد از انجام یک عمل به یک صورت نفسانی شهوانی یا دنیوی، متصور بشود و منجمد بشود. چون گرفتار بدن است و بدن ذات دارد و اقتضائاتی دارد. ذهن آدمی گاهی اوقات به یک صورت ذهنی منجمد می شود. یک صورت می پذیرد ولی چون اقتضائات نفسانی دارد یا منافع دارد یا هر چیز دیگر، یا اصلا نمی خواهد به عالم روح برود، در این صورت منجمد می شود. یک تعبیرش این است که منجمد می شود و تعبیر دیگر تو گویی که در فکر بسته می شود یعنی درِ ذهنش را می بندد.

آدمهای منجمد، در ذهن خود را می بندند. قفل می کنند. اصلا این تعبیر را من نمی کنم، این تعبیر قرآن کریم است ، تعبیر روایات است {أم علی قلوبٍ أقفالها} – سوره محمد (ص) آیه 24 – قفل بر قلب یعنی چی؟ قلب قفل می شود یعنی چی؟ منظور این قلب پزشکی که نیست، اگر این قلب بسته بشه و قفل بشود که آدم می میرد، قفل قلب، یعنی قفل ذهن؛ ذهن، ظهور قلب است.

به ساحت حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه شریف)

مولای من از خویش نشانی بفرستید
جان ها به لب آمد همه، جانی بفرستید

مانند ترنجی است دلم پر شده از خون
از تیزی آن تیغ نشانی بفرستید

یا خود ز در آیید که انگشت ببرّیم
یا طاقتی و صبر و توانی بفرستید

یا پرده ی غیبت بدرانید به یکبار
یا مژده ی آن را به جهانی بفرستید

بر جان ستم شعله ای از خشم ببارید
بر آتش غم آب روانی بفرستید

با خُلق نبی، روشنی ای زاده ی نرگس
بر دیده ی خلق نگرانی بفرستید

انباشته از مال حرام است شکم ها
بر سفره ی ما لقمه ی نانی بفرستید

هر سو، دل مظلوم شد از آه، لبالب
تا وارهد این تیر، کمانی بفرستید

این نیست نمازی که خدا خواسته، از نو
بر مأذنه ها بانگ اذانی بفرستید

پرونده ی ما لایق امضای شما نیست
بر نامه ی ما مُهر امانی بفرستید

افشین علا

#بهار_نوشت #تولیدی
به یُمن آمدنت آذین می‌بندم،
خانه‌را،کوچه را، دلم را
چشمانم را تو آذین ببند و نورانی کن با قدومت
آقا!

زندگی خیلی چیزها یادمان می‌دهد و ما مقصریم که یاد نمیگیریم و بارها و بارها در همان تله شیرین گرفتار می آییم …

? برای حضرت علی اکبر (علیه السلام) ?

? آیینه ی پیامبر ?

بر روی قامت تو خدا مَد گذاشته ست
بر سروهای باغ، سرآمد گذاشته ست

انگار چهره ی تو -به تعریف هر که دید-
آیینه رو به روی محمد گذاشته ست

روی پیمبری تو دستان تیغ را
در لحظه ی فرود، مردد گذاشته ست

هر کس که کینه داشته از بدر ماه تو
بر پیکر تو زخم مشدد گذاشته ست

داغ تو را به لاله سپرده ست و بعد از آن
با پرچمی به سینه ی گنبد گذاشته ست…

زنده یاد مهدی پرویز