#به_قلم_خودم

#عكاس_خودم#بازآفرينى_محتواى_دينى.

ديروز كه قلبم تير مي كشيد و دست چپم سر شده بود. پيش خودم فكر كردم، چقدر كار نكرده دارم. اگر الان سكته كنم چي؟ تمام تمركزم روي درد قلب رفته بود. اما امروز اثري از آن درد نبود، درد فراموش شد. به خيالم آمد نعمتهايي كه هروز از آنها كار مي كشي،به فرمان تو هستندحتي به ذهن مباركت هم نميرسد كه اگر آنها را نداشتي، چه به سرت مي آمد؟ همين نوشتن كه قلم به دست مي گيري و به راحتي هرآنچه به ذهنت خطور ميكند، بر روي كاغذ مي آوري،بدون انگشتان دست ممكن نبوده ونيست. قلبي كه يك روز تمام تو را مشغول خودش كرده است، هر روز محترمانه دقيقه اي 70بار ميزند و مثل ساعت كار ميكند. اگر بيايد يك روز ناز كند و ساز مخالف بزند،تمام زندگي ات را مختل ميكند. گاهي اين دردها كلي حرف نگفته دارند. ميخواهند بگويند:"ما نماديم. نشانه اي از نياز و احتياج به تمام نعمتهايي كه به تو عطا شده است. اگر هر ثانيه به ثانيه هم در برابر نعمتهايي كه داري شكر كني بازهم كم است.” فاطر:"يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ [15] اى مردم، همه شما به خدا نيازمنديد. اوست بى‌نياز و ستودنى".