در مجله باغبانى خواندم، پائيز بهترين فصل حرس بوته گل رز است، تا ريشه اش قوى شود. نماد عشق در فصل عشاق تن به تيغ مى دهد، تا دوباره جان بگيرد، عشق را تقويت نمايدو نغمه عاشقى ساز کند.
يکى را شاد و ديگرى را غمگين کند، جايى همراه با اشک پرپر شود وديگر جا به خاطر يادبود خشکيده باقى بماند، اين است سرنوشت گلى زيبا و چه زيبا سرنوشتيست.