روزی که مرگم می رسد، تنها نخواهم ماند؟
با بار سنگین جسد، تنها نخواهم ماند؟

حمدی نخواندم از سر اخلاص، آیا من
بی قل هوالله احد تنها نخواهم ماند؟

امروز گیرم باطنم، از خلق پنهان است
فردا که افشا می شود، تنها نخواهم ماند؟

وقتی سیاوش ها از آتش ها گذر کردند
در آتش اعمال بد تنها نخواهم ماند؟

روزی که باری برنمی دارد کسی از دوش
بی یار و همراه و مدد، تنها نخواهم ماند؟

در پاسخ عذرم اگر پروردگارم زد
بر سینه ی من دست رد، تنها نخواهم ماند؟

نامم مسلمان است و با الحاد همدستم!
در گور، آیا با لحد تنها نخواهم ماند؟

✍️افشین علا، بهمن 96، نور

ای حجاب، ای باور مظلوم
بر بلندِ قامت زن، جاودان باشی

ای نشان رازگون از یاس نامعلوم
از دو آفت در امان باشی:

آفت اجبار
آفت انکار

آن که با تحمیل، شأنت می برد از یاد
آن که از خامی به چوبت می دهد بر باد…

✍افشين علا، ۱1بهمن 96

بانو سه ماه منتظر این دقیقه‌ام
مشغول کارِ خانه شدی! خوش سلیقه‌ام

زهرا مرا چه قدر بدهکار می‌کنی
داری برای دل خوشی ام کار می‌کنی؟

دراین سه ماه، آب شدم، امتحان شدم
با هر صدای سرفه‌ی تو نصفه جان شدم

با دیدنت، نگاه مرا سیل غم گرفت
با اولین تبسم تو، گریه‌ام گرفت

این بوی نان داغ به من جانِ تازه داد
حتی به پلک‌های حسن، جان تازه داد

زحمت نکش! هنوز سرت درد می‌کند
باید کمک کنم، کمرت درد می‌کند

آیینه‌ی پراز ترکم، احتیاط کن
فکری به حال و روز بدِ کائنات کن

من ابر شدم گریه شدم شانه شدی تو؟!
یک شانه ی بی منت و مردانه شدی تو؟!

آشفتگیِ خاطرِ من هیچ، اقلاً…
گیسوی پریشانِ مرا شانه شدی تو؟!

مجنون نشدی، هرچه که لیلا شدم از عشق
آواره یِ شهرِ تو شدم خانه شدی تو؟!

حوایِ تو بودم نشدی آدم من، حیف!!!
از شوق شدم بلبل تو، دانه شدی تو؟!

تاریک شدی، نور شدم هر شبِ ابری…
شمعت شدم و ماهِ تو، دیوانه شدی تو؟!

من شانه شدم تا تو بباری غم خود را
آن وقت که من گریه شدم شانه شدی تو؟!

#طاهره_اباذری_هریس