از جوخه های مرگ
دیگر عجیب نیست که گلها، میل چمن نداشته باشند
وقتی که ساقه های گل سرخ ، سر در بدن نداشته باشند

در گوش غنچه ها چه صدایی است ، جز رعد و برق های پیاپی
پس باید آرزوی شکفتن ، در این چمن نداشته باشند

غسالخانه ای شده دنیا ، آمیخته به نفحه کافور
باید هم آهوان گریزان ، مشک ختن نداشته باشند

در بارش مداوم موشک ، آبی برای شستن خون نیست
دیگر چه غم اگر که شهیدان ، حتی کفن نداشته باشند

وقتی که دختران حلب را ، سوزانده اند زنده در آوار
دیگر چرا قبایل خونخوار ، میل یمن نداشته باشند؟

آوارگان چرا نگریزند، از مرزها به سینه امواج؟
وقتی میان معرکه راهی ، جز گم شدن نداشته باشند

چون کودکی گرفته ام از ترس ، با هر دو دست صورت خود را
از جوخه های مرگ بخواهید ، کاری به من نداشته باشند!


✍ افشین علا، آبان 95