#به_قلم_خودم
دریا جایی خاطره انگیز است.موج، ساحل، قایق و… .
طلوع و غروب خورشید با انعکاس نور منظره ای زیبا در کنار دریا میسازد.
اما شبها کنار دریا تجربه ای نوست.
همه جا تاریکیست، انگار آسمان دستان دریا را در دست گرفته و صدایی آشنا که به لا لایی شبیه است تو را آرام میکند واز تمام دغدغه ها فارغ میشوی و به آوای موج ها دل می سپاری.

#به_قلم_خودم
فصل های عمر سپری میشود، لحظه ها در گذرند.هرفصل نشانه ای است تا بیاموزیم
از بهارش شکوفایی و طراوت دل را
از تابستان نتیجه و ثمر تلاشی که کردیم قطعاًبه ما میرسد.
از پاییز سبک شدن از بار گناه مثل ریزش برگ درخت با خنکای توبه.
از زمستان امیدی دوباره بعد از سختی و درد.
حالا که نزدیک بهاریم به حال دل وجان مان بیشتر برسیم، غبار از وسایل خانه به راحتی پاک میشود ولی غبار دل کارها دارد.

#به_قلم_خودم
برکت تام
حرم امامان معصوم علیهم السلام خود بهشت است و
امامزاده های شهر به نظرم قطعه ای از بهشتند و هرکس این بهشت را به گونه ای درک میکند. کنار خانه های شهر اما متفاوت…
پناه برای درد و دل حاجتمندان ،مزار فرزندبرای مادرشهید،قبر والدین برای یتیمان،محل دید و بازدید فامیل،مراسم روضه و… .
اما این هفته برق نگاه دخترکی که با کیسه ای در دست منتظر بود تا اجازه یابد واز حلوا و خرمای روی قبور برای خودش و خواهر کوچکترش بردارد وبعد که کارش تمام شد مشغول بازی شد.نشان داد که چقدر منتظر رزق پنجشنبه ها بوده،به راستی خوشحالی او عطر بهشت را می داد. به بهشت زمین سربزنیم.

وقتی امدی دوازده ساله بودم تورا همانند بقیه اضافی و مزاحم می دیدم به حسابت نمی اوردم تا همین دیشب که صدایم کردی وگفتی کاری با من داری تعجب کردم امدم کنارت که یکباره دست به جیب شدی و پولی دادی تا با سلیقه خودم برای تولد پدر هدیه بخرم و گفتی کسی نفهمد ته دلم میخندیدم اما به رو نیاوردم چون من هنوز همان دختر اول خانواده و مغرور هستم اما وقتی رسیدم خانه گریه ام گرفت ایا همانی بودی که به حسابت نمیاوردم شاید چون زود از خانه پدری رفتم نشناختمت چه زود مرد شدی برادر