اگر به تو اجازه می‌دادند یک روز هر سفری که خواستی بروی کجا می‌رفتی؟
ناگاه چشمم خورد به آخرین پیام‌های دخترکم در کشف و شناخت دوست و هم‌مدرسه‌ای مجازی‌اش در شبکه‌‌ی شاد.
دوستش نوشته بود، کربلا
من که زیاد رفتم تو چی؟
….
جوابی نداشت بدهد، در پس این پاسخ.
زیاد رفتن‌های دوستش، اشتیاق و نرفتن‌های او را بلعید.
سکوت ممتد، سکوت پی‌در پی.
برای دخترک سیزده ساله‌ام سخت بود و برای من سخت‌تر.

بعد از تمام شدن امتحان پیام تشکری برای استاد نوشتم.
پاسخ اینگونه بود، دعا کنید در مسیر حق قدم برداریم.
در مسیر حق بودن با در مسیر حق قدم برداشتن خیلی تفاوت دارد.
اینکه در مسیر باشی جایگاه خوبی است و امید داری بالاخره کج و گمراه نیستی، اما قدم برداشتن تو را جلو می‌اندازد. احساس موثر بودن در رسیدن به حق داری، رسیدن به خودش. همان‌جایی که از روز اول قرار بود به آن‌جا برسی درست توی بغل خدا.
من قدم برداشتن در مسیر را طلب می‌کنم. خودت سرعت گام برداشتنم را زیاد کن.
ای تمام انگیزه‌ی این روزهای سخت و تکراری.

▪️▪️
نفحه ی باغ بهشت، عطر تن مجتباست
محفل کروبیان، انجمن مجتباست

در همه جا، بوی عشق گر رسد از کوی عشق
نافه آهوی عشق از ختن مجتباست

خرمی از خوی اوست، رنگ گل از روی اوست
بوی سمن گر نکوست، از چمن مجتباست

جمله ی اهل وفا، ریزه خورِ خوانِ او
ریشه جود و سخا، در سخن مجتباست

تاب فراق رسول، مرهم داغ بتول
در شب تار علی پیرهن مجتباست

کاش فلک کور بود تا که نبیند به غم
آن همه تیرِ ستم بر بدن مجتباست

شاه شهیدان حسین، تشنه لب و بی کفن
در صدد بوسه ای بر کفن مجتباست

جای قَرَن، از بقیع کاش نسیمی رسد
زان که اویس دلم در یمن مجتباست

در تن دین، جان از اوست رونق احسان از اوست
گرمی بازار حُسن، از حسن مجتباست…
افشین علا

#حضرت_رقیه_سلام_الله_علیها
#کوتاه_نوشت

ما روشنیم به نور خانواده‌ی تو در شب تاریک.

بدهکارم به تو…
طلبکارانه ادعا دارم.
✒بهار