ما امسال عید نداریم.
دخترکم همین جمله را که از پدرش شنید اخم‌هایش را تا زیر چانه پایین کشید.
روانه‌ی اتاقش شد در حالی که زیر لب غرولند می‌کرد.
کار به اینجا هم ختم نشد، هر از گاهی بلند می‌گفت:"من حتما لباس عید میخوام".
طفلکی حق هم دارد، اگر امسال هم لباس نو نگیرد دوسالی می‌شود که با همان قبلی‌ها کنار آمده.
به خاطرات خودم که نگاه می‌کنم، رنگی از آن را در حال و هوای عیدانه‌ی دخترم نمی‌بینم. خاطرات من خودشان را در آغوشم جا گذاشتند.
اما فکر نکنم دخترم بخواهد چنین اتفاقی برای او هم بیفتد.
ما امسال عید نداریم، پدر بزرگت تازه چند روزیست مرحوم شده، دیگ اینکه هوای دیگران را داشته باش تا دلشان با دیدن لباسهای نو نسوزد.
مادر جان بیا خیالت را راحت کنم. تا زمانی که اماممان نیاید عید نداریم و فقط فصل‌ها تغییر میکنند، زمستان می‌رود و بهار خواهد آمد.

#به_قلم_خودم
فصل های عمر سپری میشود، لحظه ها در گذرند.هرفصل نشانه ای است تا بیاموزیم
از بهارش شکوفایی و طراوت دل را
از تابستان نتیجه و ثمر تلاشی که کردیم قطعاًبه ما میرسد.
از پاییز سبک شدن از بار گناه مثل ریزش برگ درخت با خنکای توبه.
از زمستان امیدی دوباره بعد از سختی و درد.
حالا که نزدیک بهاریم به حال دل وجان مان بیشتر برسیم، غبار از وسایل خانه به راحتی پاک میشود ولی غبار دل کارها دارد.

هر سال همين است، دم عيد كه مى شود كلى تصميم مى گيريم. تصميم مى گيريم مهربان تر باشيم، آدم تر باشيم، صادق تر باشيم، بيشتر كتاب بخوانيم، كمتر غر بزنيم، غيبت نكنيم، هواى پدر و مادر و دوستانمان را داشته باشيم و… همه چيز خوب است، همه چيز تا ٣١ فروردين خوب است و هنوز تبريك مى شنوى و لبخندهاى از سر لطف. كم كم لبخندها كم رنگ مى شود و قول ها فراموش مى شود و روز از نو و روزگار از نو.

همه ى ايناها را گفتم كه بگويم بياييد يك امسال به خودمان يك قول بدهيم، قول بدهيم مثلا هر ماه به خودمان يك قول بدهيم و حواسمان واقعا به همان يك قول باشد. جانانه به قول هاى ماهانه مان عمل كنيم. كارى كنيم همان يك قول واقعا عملى شود، نهادينه شود و اين حرف ها…بهتر نيست؟ باور كنيد بهتر است.

#سهیلا_کاویانی