?
?یک توپ پینگ پنگ?، روی یک سطح صاف بلند، مثل میز می‌گذارند و دو بازیکن در دو طرف آن قرار میگیرند. با کشیدن یک خط، سطح صاف به دو نیمۀ مساوی تقسیم میشود. با اشارۀ داور، هر دو شروع به فوت کردن? میکنند. دو طرف باید تلاش کنند که توپ را با فوت، از زمین بازی حریف، خارج کنند. بازنده در این بازی، کسی است که توپ در منطقۀ او از زمین خارج شود.

?در نوع جذّابتر ?این بازی، در انتهای دو طرف زمین با کشیدن خط، محدوده ای را به عنوان دروازه، مشخّص میکنند. در این شکل بازی، هر دو باید تلاش کنند ?تا توپ را وارد دروازۀ حریف کنند. اگر توپ، بدون این که وارد دروازه شود، از زمین خارج شود، به اصطلاح، توپ به اوت رفته و باید از همان نقطه ای که خارج شده، بازی ادامه یابد. در این صورت، آغازگر بازی کسی است که توپ در محدودۀ او از زمین، خارج شده است. ?

?این بازی را با دو توپ هم می‌توان انجام داد. در این شیوه، هر کسی تلاش میکند توپ خود را وارد دروازۀ حریف کند، بدون آن که به توپ دیگری کاری داشته باشد.

✅این بازی را به صورت گروهی هم میتوان انجام داد؛ یعنی در هر تیم، دو یا سه نفر ?و یا حتّی بیشتر حضور داشته باشند. تعداد افراد، به وسعت میزی که روی آن بازی میشود، بستگی دارد.

????????????

? بازی ، بازوی تربیت ص۱۰۲ - ۱۰۱

#بازی_بازوی_تربیت
#محسن_عباسی_ولدی

#صوت
بشنوید
تربیت بر اساس «شکر»
آیت الله حائری شیرازی (رحمت الله علیه)

… و أنتَ تُعِدُّ فطورك، فكِّر بغیركَ
لا تَنْسَ قوتَ الحمام
وأنتَ تخوضُ حروبكَ، فكِّر بغیركَ
لا تنس مَنْ یطلبون السلام
وأنتَ تسدد فاتورةَ الماء، فكِّر بغیركَ
مَنْ یرضَعُون الغمامٍ
وأنتَ تعودُ إلى البیت، بیتكَ، فكِّر بغیركَ
لا تنس شعب الخیامْ
وأنت تنام وتُحصی الكواكبَ، فكِّر بغیركَ
ثمّةَ مَنْ لم یجد حیّزاً للمنام
وأنت تحرّر نفسك بالاستعارات، فكِّر بغیركَ
مَنْ فقدوا حقَّهم فی الكلام
وأنت تفكر بالآخرین البعیدین، فكِّر بنفسك
قُلْ: لیتنی شمعةُ فی الظلام…

محمود درویش

” مرگ با عزت یا زندگی با ذلت”▪️کدام یک را ترجیح می دهید؟

? گردشگران خارجی پاسخ می دهند!

#هیهات_من_الذلة ?

تهیه شده در مرکز گردشگری اسلامی ناصریه

#فیلم
سخنان شگفت‌آور کشیش مسیحی تفلیس در پیاده‌روی اربعین!

فردا کاروانی می‌رسد.
می‌ر‌سد به سرزمینی.
سرزمین که جای‌جایش بوی یاس می‌دهد. گاه‌گاهی هم بوی سیب.
بوی سیب از حرم حبیب و بوی یاس از حرم عباس.
ترکیب این عطرها در بین الحرمین غوغا می‌کند
و احساس خواهری که در این بین مردد مانده قبر کدام برادر را در آغوش بگیرد و عطر بپاشد به جانش.
#اربعین
#همپای_زینب
#حضرت_زینب_سلام_الله_علیها
#امام_حسین_علیه_السلام
#حضرت_عباس_علیه_السلام

? آیت الله حائری شیرازی (رحمت الله علیه) ?
چرا خدا به موسی(ع) گفت که با فرعون با زبان نرم و قول لَیِّن صحبت کند؟ فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَّینًا لَّعَلَّهُ یتَذَکرُ أَوْ یخْشَی سوره مبارکه طه/ آیه 44.
علتش این است که موسی با فرعون با تحمّل برخورد کند تا اصلاحش کند. ارشادش کند. چون این مقام، جای اتمام حجت بود. اما اشتباه نشود گاهی هست که طرفِ انسان، مغرور، معبود و مسجود است! همه سجدهاش میکنند. این شخص بت است و بت شکنی لازم است. «العالم بزمانه لا تهجم علیه اللوابس» یعنی بدانی اینجا، جای بتشکنی است یا جای اتمام حجت!
در قضیه موسی(ع) که میخواست فرعون را ارشاد کند جای قولاً لینا بود. امام راحل که میخواست با شاه پهلوی بعد از قانون کاپیتولاسیون برخورد کند، جای بتشکنی بود. عالم به زمان یعنی همین!
امام(ره) در قضیه کاپیتولاسیون چه کرد؟ این «حرام» را در ذهن مردم منکر کرد. گفت: با این قانون مجلس، اگر یک ایرانی یک سگ آمریکایی را زیر بگیرد دادگاههای آمریکایی میتوانند او را احضار کنند. اما اگر یک آشپز آمریکایی شاه ایران را بکشد دادگاههای ایران نمیتوانند او را احضار کنند. چون مصونیت دارد!!! سگ آمریکایی برابر بود با شاه ایرانی!!!
بعضیها به امام(ره) میگفتند خدا به موسی(ع) گفت با فرعون با زبان نرم وقول لین صحبت کن. تو با شاه چرا قولاً لینا نیستی؟!

انسان باید به زمانه‌اش نگاه کند و ببیند چه زمانی است. در قضیه کاپیتولاسیون، امریکاییها میخواستند سلطه پیدا کنند. امام(ره) میخواهد منکریت این حرام را اعلام کند. برای اینکه آمریکاییها سلطه پیدا نکنند بتشکنی میکند. اینجا بتشکنی لازم است نه قولاً لینا!

#جهاد_روشنگری
? «حسینِ من» ?

✍ محسن حسام مظاهری

مثال 1:
حواست هست به موهای سفید سرم
چقدر امسال از گذشته شکسته‌ترم
حواست هست نوکرت داره پیر می‌شه
بخرم، ببرم به حرم، داره دیر می‌شه
(نوحه اجرا‌شده توسط حمید علیمی)

مثال 2:
تو همونی که می‌خوامی
دلیل گریه‌هامی
تا آخرش باهامی
(نوحه اجرا‌شده توسط محمدحسین پویانفر)

1
چند روز پیش در نشست «پیاده‌روی آیینی: تغییرات دینداری و ظهور فرم‌های جدید مناسکی» (26مهر97 ـ پژوهشکده ثامن) از رشد سویه‌های فردی در دینداری‌های جدید گفتم و این‌که در نسل جدید دینداران (خصوصا جوانان شهری که مصرف‌کنندگان/تولیدکنندگان اصلی کالاهای رسانه‌ای مذهبی‌اند) با ظهور «دین‌های شخصی» مواجه‌ایم.

صورت‌های متکثر دینداری، حالا نه به تعداد جریان‌ها و گفتمان‌های مذهبی خرد و کلان، بلکه به عدد تک‌تک دینداران وجود دارد. به تعداد همه آنها، فهم از اسلام و تشیع و آموزه‌های دینی وجود دارد. اگر در گذشته، تنوع برداشت و فهم دینی نوعاً ناظر به جامعه نخبگان و روشنفکران بود ـ که به منابع و دانش دینی دسترسی داشتند ـ امروزه به مدد رسانه‌های جدید و شبکه‌های اجتماعی فراگیر، این امکان در اختیار همه دینداران قرار گرفته است. درنتیجه با ظهور نوعی دینداری‌ موزاییکی و کولاژی ـ یا به تعبیری: «دین تلگرامی» ـ مواجه‌ایم که تکه‌تکه‌هایش را خودِ دیندار بسته به ذوق و سلیقه و نیاز و شخصیت و فهم خود از منابع مختلف و چه بسا متنافر اخذ کرده و به‌هم چسبانده است. نکته مهم آن است که فرایند تولید این دین‌های شخصی،بیرون از اراده و کنترل نهادهای رسمی متولی دین یعنی روحانیت و حکومت صورت می‌گیرد.

2
اما این شخصی‌سازیِ دین، تنها در سطح برداشتهای شخصی از مفاهیم و آموزه‌های دینی متوقف نمی‌ماند. در دینداری شخصی، رابطه فرد با امر قدسی و مقدسان (امامان، امامزادگان، اولیا، شهدا) نیز شخصی‌سازی می‌شود. نمود بارز این شخصی‌سازی را در نوحه‌ها و روضه‌های مداحی عامه‌پسند می‌توان دید.
در مداحی پاپ، حسین از محبوب جمعی به محبوب شخصی تبدیل می‌شود. می‌شود: «حسینِ من». شخصی‌سازیِ امام و دیگر شخصیت‌های مقدس شیعی توسط خود فرد و به صورت ذهنی صورت می‌گیرد. هر دیندار، خود امام را تجربه می‌کند. و این تجربه، مثل هر تجربه معنوی دیگر، انحصاری و دور از دسترس (و به تبع: ارزیابی) دیگران به‌خصوص نخبگان و روحانیت است. حسینِ من، رنگِ من را می‌پذیرد. حسین اختصاصی خودم است. و این “من” هستم که انتخاب می‌کنم با چه زبانی با او سخن بگویم. (مشابه فرایند شخصی‌سازی اسطوره که در کتاب «اسطوره همت» شرح داده‌ام.)
درنتیجه با طیف متنوعی از حسین‌ها (فی‌المثل) مواجه‌ایم: حسینِ عامی، حسینِ نخبه، حسینِ فرودست، حسینِ بورژوا، حسین عارف، حسینِ لوطی، حسینِ مدرن، حسینِ زنانه و…
این حسین‌ها، بسته به سازندگان‌ و صاحبان‌شان، هرکدام شناسنامه و تعریف مستقلی دارند که آینه‌ای از ویژگی‌ها و سلایق دینداران است. اینجا حسین از کالبد تاریخ بیرون می‌آید و در قامت یک «اسطوره» ظاهر می‌شود؛ اسطوره‌ای شخصی و ذهنی که روایت و تاریخ خودش را دارد. با این اوصاف، مشخص است که تلاش و همت برخی نخبگان دینی و روشنفکران برای «مبارزه با تحریفات عاشورا» چرا ناکام می‌ماند. زیرا اساساً حسین شخصی‌شده، حسینِ تاریخی نیست و مواد تشکیل‌دهنده‌‌اش از مقاتل و کتب تاریخی اخذ نشده که معتبر بودن یا نبودن منابع مهم باشد. اینجا اساساً گزاره‌ها توسط منابع بیرون از فرد، سنجش‌پذیر نیستند و به جای «اعتبار» و «اصالت» هر گزاره، «کارآمدی» آن مهم است.

3
اما درین شخصی‌سازی، یک جابه‌جایی مهم دیگر هم رخ می‌دهد: اگر در دینداری سنتی و ادبیات شیعی/هیئتی کلاسیک، محوریت بر مدح اسطوره قدسی و ذکر فضایل و مناقب و مصائب او و به عبارت دیگر وصف ستایش‌آمیز جایگاه اسطوره توسط دیندار بود، در رابطه شخصی‌شده، دال مرکزی «منِ» دیندار قرار دارد. این “من” است که در نوحه‌ها و روضه‌ها توصیف می‌شود. و از قِبَل توصیف خود است که امام هم وصف می‌شود. به عبارت دیگر، جهت رابطه از اسطوره قدسی به دیندار، معکوس می‌شود. پیشتر، من اساسا موضوعیتی نداشت. محلی از اعراب نداشت. اما در فهم مدرن که «فردیت» اهمیت یافته، منِ دیندار هم در رابطه با امر قدسی “دیده می‌شوم” و موضوعیت می‌یابم. لذا محور بسیاری از نوحه‌های جدید، وصف‌الحال خود است. پرزنت خود مقابل شخصیت مقدس، با هدف جلب توجه او. نوحه‌ها پر است از روایت‌های شخصی. از بیانِ خود و شرح حال و سرگذشت فرد با اسطوره، با امر قدسی، با امام. طبیعی است که زبان این روایت‌ها و بیان احساسات در آنها هم عامیانه است و مملو از اصطلاحات زبان روزمره. این همان ادبیاتی است که مورد انتقاد نخبگان و روشنفکران است و آن را دور از شأن امامان می‌داند. حال‌آن‌که در فهم توده دیندار، اساساً شأنیت امام هم معنای دیگری دارد.